Δεν Κατοικούν Όλοι οι Άνθρωποι τον Κόσμο με τον Ίδιο Τρόπο, Ζαν-Πωλ Ντυμπουά

 

 

Από την πρώτη κιόλας στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο, από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ύπαρξης μας κάτω από το αφιλόξενο φως ενός μαιευτηρίου, από ‘κείνη κιόλας τη στιγμή, κουβαλάμε ένα βάρος, το βάρος της ύπαρξής μας στις ζωές άλλων ανθρώπων, αρχής γενομένης από τους γονείς μας. Κι είναι αυτοί οι δύο άνθρωποι που κατέχουν μια μοναδική ικανότητα, αυτή του να μετατρέπουν αυτό μας το βάρος σε φτερά, γεμίζοντας μας αγάπη ή  να το πολλαπλασιάσουν μέσα μας, καταδικάζοντάς μας να το κουβαλάμε αιώνια, συνοδεία αναπάντητων ερωτηματικών, ισοδύναμων με βαρίδια.

Και ναι, ήταν τα παιδικά χρόνια του Πωλ Χάνσεν, του κεντρικού ήρωα αυτού του βιβλίου, που τον έκαναν να κουβαλά σαν βάρος στην ενήλικη ζωή του το γιατί δεν αγαπήθηκε από τους δικούς του γονείς, ή αν αυτό συνέβη, γιατί δεν μπόρεσε εκείνος να το νιώσει. Μη θέλοντας να προσθέσει κι άλλο βάρος στο ήδη ασήκωτο κορμί του, έζησε μια ήσυχη ζωή, αποτραβηγμένος από την αρένα των μεγάλων συγκινήσεων, καταφέρνοντας έστω κι έτσι, μέσα στη θλίψη του, να κατακτήσει κάποιες στιγμές ανείπωτης ευτυχίας. Όμως, αν όντως ισχύει πως υπάρχει για κάθε έναν από εμάς μια προκαθορισμένη επίγεια αποστολή, αυτή του Πωλ Χάνσεν ήταν ίσως να απαλύνει τον πόνο των άλλων, χωρίς ποτέ να μπορέσει να απαλλαγεί από τον δικό του.

Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, μέσα από ένα παγωμένο κελί σε κάποιες φυλακές του Μόντρεαλ, ο Πωλ αφηγείται μέσω αναδρομών, την αναπόφευκτη πορεία της ζωής του ως τον εγκλεισμό του, την ιδιάζουσα φιλία που τον ενώνει με τον συγκρατούμενό του Πατρίκ, τις ήττες και τις νίκες του, τις μικρές δόσεις ευτυχίας και τα μεγάλα χτυπήματα της μοίρας που καθόρισαν τη ζωή του.

Βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό, το βιβλίο αυτό είναι η γλυκόπικρη ιστορία ενός ανθρώπου που κατοίκησε ετούτο τον κόσμο με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο, μια ιστορία που αξίζει να διαβάσετε.