* Redheadreads *

«Χάρη στην τέχνη, κατορθώνουμε κάποιες φορές να μισανοίξουμε μια μυστική πόρτα που οδηγεί στην πιο σκοτεινή πλευρά της ύπαρξής μας, που είναι πιο μαύρη κι απ’το πιο βαθύ μπουντρούμι». Λίγο μετά το θάνατο του Γάλλου φυσιοδίφη Μισέλ Αντανσόν, η κόρη του Αγκλαέ θα κληρονομήσει μια ετερόκλητη περιουσία που απαρτίζεται από μια πληθώρα αντικειμένων, φυτών κι επίπλων, αποτέλεσμα της μακροχρόνιας ενασχόλησης του πατέρα της με την καταγραφή και ταξινόμηση τόσο της χλωρίδας όσο και της πανίδας της Σενεγάλης. Στο συρτάρι ενός επίπλου απ’αυτά που κληρονόμησε, η Αγκλαέ θα βρει έναν κόκκινο φάκελο από μαροκινό δέρμα που περιέχει γράμματα του πατέρα της για΄κεινη. Και κάπως έτσι θα ανοίξει μπροστά της η πύλη του ταξιδιού χωρίς επιστροφή, ενός συναρπαστικού ταξιδιού που θα την οδηγήσει στη Σενεγάλη του 1750. Ο εξαιρετικός David Diop επανέρχεται με ένα μαγικό μυθιστόρημα για τη χώρα του κατά τη διάρκεια της γαλλικής κατοχής, το οποίο περιγράφει με αστείρευτη γλαφυρότητα τον αντίκτυπο της αποικιοκρατί

  Σε χορταριασμένες αυλές σπιτιών, κλειστοφοβικά διαμερίσματα, στοιχειωμένα ξενοδοχεία, ερειπωμένα λατομεία και σκοτεινά πηγάδια. Από τις υποβαθμισμένες φτωχογειτονιές της Αργεντινής ως τα παρακμιακά στενοσόκακα της Βαρκελώνης. Εκεί μας ταξιδεύουν οι δώδεκα ιστορίες που συνθέτουν αυτή τη συλλογή διηγημάτων της Αργεντίνας συγγραφέως Μαριάνα Ενρίκες, μια συλλογή που συνομιλεί με τις κλασικές ιστορίες τρόμου, προσαρμοσμένες όμως στη σύγχρονη πραγματικότητα, που φαντάζει πιο δυσοίωνη από ποτέ. Οι ήρωες της Ενρίκες, ως επί το πλείστον γυναίκες, είναι αγέννητα μωρά που ταξιδεύουν σε βαλίτσες, νεκρά παιδιά κι ακέφαλα πτώματα, μάγισσες κι εγκλωβισμένα πνεύματα σε κορμιά που αποσυντίθενται, έφηβοι που αυτοτραυματίζονται κι αρτίστες που αυτοκτονούν. Μέσα από τις γλαφυρές, ολοζώντανες περιγραφές της Ενρίκες, ξεπηδούν γκοτέσκες εικόνες που φωτίζουν τις πιο σκοτεινές εκφάνσεις της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Οι ήρωές της ενσαρκώνουν το κακό κάθε μορφής, παράγουν και υφίστανται βία, αντιπροσωπεύουν

  Το τελευταίο, σπαραχτικό μυθιστόρημα του Ιταλού συγγραφέα Fabio Stassi με τίτλο «Μαστρο-Τζεπέτο», μου έφερε ξανά στο νου την τραγική ιστορία της Δήμητρας της Λέσβου, μιας τρανς γυναίκας που έγινε ευρύτερα γνωστή για τη μεγάλη, ανιδιοτελή συμβολή της στη φροντίδα των προσφύγων που έφταναν στο νησί της αλλά και για τη μυστηριώδη εξαφάνισή της, η οποία εξιχνιάστηκε μήνες μετά, όταν τα δακτυλικά της αποτυπώματα ταίριαξαν με εκείνα του ανθρώπου που είχε παρασυρθεί από τις ρόδες ενός ασυνείδητου οδηγού, με αποτέλεσμα το πτώμα να καταλήξει στα αζήτητα. Η Δήμητρα επιθυμούσε μονό να ζει ελεύθερη κι όσο σκοτάδι ξερνούσε πάνω της ο περίγυρός της, εκείνη το μεταβόλιζε σε φως, είχε όμως την ατυχία να γεννηθεί διαφορετική σε ένα κόσμο που επικρατεί το κακό. Κι έτσι το σκοτάδι την κατάπιε. Ένας τέτοιος περιθωριοποιημένος άνθρωπος είναι κι ο Μαστρο-Τζεπέτο, ο κεντρικός ηρωας του βιβλίου του Stassi , ο οποίος, ορμώμενος από την  κλασσική ιστορία του Πινόκιο, στρέφει εδώ τον προβολέα στον λιγότερο π

  Σε μία συνέντευξη κάποτε, ρώτησαν τη συγγραφέα Mieko Kawakami πώς ήταν τα παιδικά της χρόνια κι εκείνη αφοπλιστικά απάντησε «Κόλαση». Αυτή την κόλαση φαίνεται πως προσπάθησε να περιγράψει στο μυθιστόρημά της με τον -τραγικά ειρωνικό- τίτλο «Ο Παράδεισος», όχι μόνο τη δική της κόλαση αλλά και όλων των παιδιών που πέφτουν καθημερινά θύματα σχολικού εκφοβισμού και σωματικής βίας. Το βιβλίο μας ταξιδεύει πίσω στο 1990 κι αφηγείται την ιστορία δύο παιδιών, συμμαθητών στο ίδιο σχολείο, που όμως δεν ανταλλάσσουν καμία κουβέντα όσο βρίσκονται εκεί, παρά μόνο γράμματα, επιμελώς κρυμμένα στο κάτω μέρος του θρανίου τους. Είναι η Κοτζίμα κι εκείνος είναι ο «Μάτια». Αυτό είναι το παρατσούκλι που του έχουν κολλήσει-λόγω της αμβλυωπίας του- τα παιδιά που ασκούν πάνω του καθημερινή λεκτική και σωματική βία. Κι αυτή η βία, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, είναι αυτή που θα δέσει τα δυο παιδιά, αυτή που θα δημιουργήσει μεταξύ τους το μόνο ίσως όμορφο πράγμα στη ζωή τους, δηλαδή μια πραγματική φιλία.

  Έχουν κάτι το «ανακουφιστικό» οι ιστορίες επιβίωσης, μας υπενθυμίζουν πως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η ζωή συνεχίζεται. Προσωπικά, τρέφω απεριόριστο θαυμασμό για τους ανθρώπους που γεννιούνται από τις στάχτες τους όπως οι φοίνικες, για ‘κείνους που, από την κατηγορία «καμένο χαρτί» μεταπηδούν με κόπο στο «τα κατάφερα», δίνουν μια ώθηση από τον πάτο που έφτασαν και από την απόλυτη συντριβή, φτάνουν στον προσωπικό τους θρίαμβο. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι κι η Τσάρλι Ντέιβις,η ηρωίδα που έπλασε η Αμερικανίδα συγγραφέας Kathleen Glasgow στο συγκινητικό της μυθιστόρημα με τίτλο «Διαλυμένο Κορίτσι», μια ταλαιπωρημένη έφηβη, τρόφιμο του Κέντρου Κρίλι, μιας κλινικής που ειδικεύεται στα άτομα με ψυχικές νόσους και τάσεις αυτοτραυματισμού. Η Τσάρλι είναι ένα κορίτσι γεμάτο «αιχμηρές γωνίες», τραύματα ψυχής που την οδήγησαν από πολύ μικρή στους δρόμους, την πορνεία και τη μετατροπή του σώματός της σε έναν χιλιοτρυπημένο καμβά γεμάτο ουλές και πόνο. Με άλλα λόγια, η Τσάρλι είναι ένα διαλ

  Αμερικανικός Νότος, καλοκαίρι του 1930. Στην κορυφή ενός απομακρυσμένου λόφου βρίσκεται το σπίτι της οικογένειας Μπάντρεν. Κι ενώ η θύελλα φαίνεται να πλησιάζει απειλητικά, τα μέλη της οικογένειας ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν την ετοιμοθάνατη μητέρα και σύζυγο, Άντι Μπάντρεν που ψυχορραγεί, ενώ ακούει το μεγάλο της γιο Κας, που είναι ξυλοκόπος, να ετοιμάζει το φέρετρο της. Όταν λίγες ώρες αργότερα εκείνη φύγει από τη ζωή, η οικογένεια θα ξεκινήσει ένα μακάβριο ταξίδι προς το   Τζέφερσον, με σκοπό να εκπληρώσει την τελευταία της επιθυμία, να θαφτεί στον τόπο καταγωγής της. Το «Καθώς Ψυχορραγώ» είναι ένα γκροτέσκο οδοιπορικό μιας αγροτικής οικογένειας του βασανισμένου Αμερικανικού Νότου προς την εκπλήρωση μιας τελευταίας επιθυμίας που θα πάρει την   μορφή μαύρης κωμωδίας με βαθιά τραγική υπόσταση, εξαιτίας των όσων ευτράπελων θα συμβούν κατά τη διάρκειά του. Η αργοπορία των δύο μικρότερων γιων της ετοιμοθάνατης γυναίκας, ο αδυσώπητος καιρός, το φουσκωμένο ποτάμι, τα αναποδογυρισμέν

  Η ζωή του Ρόμπερτ Γκρέινιερ μοιάζει να ξεκινά στα έξι του χρόνια, πάνω στις γραμμές ενός τρένου, όταν θα ξεκινήσει από τη Γιούτα του Καναδά, μιλώντας   μόνο γαλλικά, για να φτάσει μετά από οκτώ ημέρες στα συγγενικά πρόσωπα που θα τον μεγαλώσουν, αφού γονείς δε γνώρισε ποτέ. Έκτοτε, ολόκληρη η ζωή του θα είναι ένα ασταμάτητο δρομολόγιο τρένου με πολλές στάσεις, αλλά λιγοστούς σταθμούς. Με πολλούς επιβάτες, αλλά κανέναν που να φτάνει μαζί του ως το τέλος. Η σπαραχτική νουβέλα του Ντένις Τζόνσον έχει κεντρικό ήρωα έναν άνδρα που δούλεψε σαν εργάτης στην κατασκευή σιδηροδρόμων στην Αμερική των αρχών του 20 ου αιώνα, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε ένα κορίτσι που γνώρισε σε μια Κυριακάτικη λειτουργία, έχτισε για ‘κείνη και την κορούλα τους μια καλύβα στην καρδιά του δάσους, ώσπου μια πυρκαγιά εκτροχίασε δια παντός το τρένο της ζωής του και τον έβγαλε από τις ράγες της ευτυχίας που είχε καταφέρει να αγγίξει έστω για λίγο. Με μια αφήγηση που ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και την σκληρή πραγ

  «Δεν είχα χρόνο να ψάξω για πρότυπα. Είχα επείγον καθήκον να διαφυλάξω  τη μνήμη, γιατί ζούσα με την απειλή η μνήμη αυτή να χαθεί. Όταν άρχισα να γράφω στο μικρό μπλε σημειωματάρι που είχα πάντα μαζί μου, δεν σκόπευα να δημοσιεύσω τίποτα. Απλά διέσωζα τη μνήμη.»                                                            Σ.Μουκασονγκα   Ο,τιδήποτε προέρχεται, συνδέεται ή αναφέρεται στην Αφρική, ασκεί πάντοτε πάνω μου μια ανεξήγητη γοητεία. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με αυτό το βιβλίο της Ρουαντέζας Σκολαστίκ Μουκασονγκά, πρώτη φορά μεταφρασμένο στα ελληνικά. Το βιβλίο της με τον πρωτότυπο τίτλο «Ο Κιμπογκό ανέβηκε στον ουρανό», είναι ουσιαστικά μια διευρυμένη νουβέλα τεσσάρων ιστοριών που συνδέονται θεματικά, αφού καθεμία περιστρέφεται γύρω από τον μύθο του πρίγκιπα Κιμπογκό, ο οποίος θυσιάστηκε στην κορυφή του όρους Ρουνανί, ώστε να ξανάρθει η βροχή που θα έσωζε το λαό της Ρουάντα από την μεγάλη ξηρασία, Ρουζαγκαγιούρα, που έπληξε τα σπαρτά και προκάλεσε αμέτρητους θανάτους λ