* Redheadreads *

Αν και γενικά δε συνηθίζω να διαβάζω κατασκοπικά μυθιστορήματα, όταν φτάσει στα χέρια μου κάποιο βιβλίο που ανήκει στο συγκεκριμένο είδος- όπως και έγινε στην προκειμένη περίπτωση- δε θα διστάσω να το επιλέξω για συντροφιά μου, πόσο μάλλον όταν το συγκεκριμένο βιβλίο αφηγείται μια ιστορία κατασκοπείας στο κλειστοφοβικό, κατεχόμενο Παρίσι του 1942, μια περίοδο για την οποία αγαπώ να διαβάζω. Πρωταγωνιστής του εν λόγω βιβλίου ο Πολ Ρικάρ, ένας πρώην δημοσιογράφος και νυν συγγραφέας, που ένα πρωί θα γίνει μάρτυρας της εν ψυχρώ δολοφονίας ενός άνδρα σε ένα ανήλιαγο σοκάκι της γαλλικής πρωτεύουσας. Ο Ρικάρ θα τρέξει να βοηθήσει τον ετοιμοθάνατο άνδρα κι εκείνος, λίγο πριν ξεψυχήσει, θα του βάλει στην τσέπη ένα κομμάτι χαρτί…ένα διάγραμμα πυροκροτητή γερμανικής τορπίλης. Όταν ο Ρικάρ συνειδητοποιήσει τη σημαντικότητα που πιθανόν να έχει το έγγραφο για τις συμμαχικές δυνάμεις, θα αποφασίσει να βγει από το comfort zone του και να προσεγγίσει το αντιστασιακό δίκτυο, ώστε να γίνει μέλος του. Ο

  Πιστεύω ακράδαντα πως στην προηγούμενη ζωή μου-αν όντως υπάρχουν προηγούμενες ζωές- ήμουν πλάσμα της θάλασσας. Είναι τόση η γοητεία που ασκεί πάνω μου, που με κάνει να λατρεύω ο,τιδήποτε την εμπεριέχει, την περιβάλλει ή την περιγράφει. Συνεπώς ήμουν σίγουρη σχεδόν εξ’αρχής ότι το νέο μυθιστόρημα της συγγραφέως Emma Stonex «Οι Φαροφύλακες» θα μου αρέσει και όντως δεν έπεσα έξω. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα που έλαβαν χώρα το 1900, όταν τρεις φαροφύλακες εξαφανίστηκαν από έναν απομακρυσμένο φάρο στο νησί Έιλαν Μορ χωρίς ποτέ κανείς να μάθει τι απέγιναν, «Οι Φαροφύλακες» είναι ένα έργο εμπνευσμένο μεν από το εν λόγω περιστατικό αλλά αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, επιτρέποντας έτσι στη συγγραφέα να πλάσει και να ψυχογραφήσει τους ήρωες της με τον τρόπο που ήθελε εκείνη, σεβόμενη πάντα την μνήμη τους. Το συγκεκριμένο βιβλίο, το οποίο σε τραβάει στο βυθό του από την πρώτη κιόλας σελίδα, αφηγείται σε δύο χρόνους την ιστορία των τριών φαροφυλάκων αλλά και τον αντίκτυπο που είχε η εξαφάν

  «Τώρα, μπορώ να το πω, γιατί τώρα πια είμαι σίγουρη, ότι η πόλη δε μας αγαπούσε. Μας κοιτούσαν λες κι ήμασταν ζέβρες- και, ξέρετε, κάποιοι συμπαθούν τις ζέβρες, κάποιοι τις αντιπαθούν. Όμως κανείς δε ρωτάει τη ζέβρα πως αισθάνεται.» Αν η Beale Street μπορούσε να μιλήσει, θα μας έλεγε για τον 22χρονο Φόνι και την 19χρονη Τις, δυο παιδιά που γνωρίστηκαν κι αγαπήθηκαν στους αφιλόξενους δρόμους της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του 1970, σε συνοικίες όπου τα όνειρα ήταν προνόμιο των λευκών κι οι μαύροι θεωρούνταν «ξοφλημένοι» πριν καν προλάβουν να γεννηθούν. Θα μας μιλούσε γι’ αυτούς τους δύο νέους, που μεγάλωσαν στο περιθώριο, σε γειτονιές που βασίλευε η εγκληματικότητα, η βία και τα ναρκωτικά. Ο Φόνι κι η Τις, ήταν έφηβοι σχεδόν, όταν πίστεψαν πώς παρά τις δυσκολίες, ο έρωτας τους θα μπορούσε να βρει χώρο να ανθίσει. Όμως η εμπλοκή του Φόνι σε μια υπόθεση βιασμού, θα γκρεμίσει τα όνειρα των δυο νέων και θα τους φέρει αντιμέτωπους με το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Οι ήρωες του Baldwin ε

«…η ομορφιά είναι αυτή που δεν μπορούν να αντέξουν οι άνθρωποι. Πως αυτό που εξαφανιζόταν στην πραγματικότητα δεν ήταν όλα τα πουλιά και τα ψάρια και τα ζώα και τα φυτά, αλλά η αγάπη…» Ο Ταζμανός συγγραφέας, βραβευμένος με Booker 2014  για το βιβλίο του «Το μονοπάτι για τα βάθη του Βορρά», επιστρέφει με αυτό το δυστοπικό cli - fi μυθιστόρημα, το οποίο γράφτηκε σε πραγματικό χρόνο το καλοκαίρι του 2018, όταν τεράστιας έκτασης πυρκαγιές κατέκαψαν μεγάλο κομμάτι της Ηπειρωτικής Αυστραλίας, οδηγώντας στο θάνατο χιλιάδες ζώα και καταστρέφοντας ένα ολόκληρο οικοσύστημα. Στον άλλοτε ανέγγιχτο τόπο της Ταζμανίας, που τώρα έχει γίνει βορά των τουριστών και των κλικ στα social media , σε αυτό το ζοφερό αστικό τοπίο λαμβάνει χώρα η ιστορία του Φλάναγκαν, πλαισιωμένη από εικόνες Αποκάλυψης. Μέσα από κλειστοφοβικές περιγραφές, διαβάζουμε πως οι  ήρωές του ζουν σε  μια Αυστραλία που την καταπίνουν οι πύρινες γλώσσες, το νερό στερεύει, η ζέστη είναι ανυπόφορη, η ξηρασία προ των πυλών κι η στάχ

Την Αμερικανίδα συγγραφέα Pam Jenoff , τη γνώρισα μέσα από το μυθιστόρημά της «Τα εξαφανισμένα κορίτσια του Παρισιού» το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ, έτσι έσπευσα να προμηθευτώ και τούτο εδώ το βιβλίο. Αρχικά να πω πως αυτό που ξεχωρίζω στη συγκεκριμένη συγγραφέα, είναι το γεγονός ότι τα βιβλία της βασίζονται σε αληθινά γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τα οποία η ίδια ήρθε σε επαφή κατά το διάστημα που εργαζόταν στο Πεντάγωνο αλλά και ως διπλωμάτης στο αρμόδιο Υπουργείο για τα θέματα του Ολοκαυτώματος στην Πολωνία. Έτσι, παρόλο που τα ονόματα ανήκουν στη σφαίρα της μυθοπλασίας, κάποια από τα γεγονότα που αναφέρονται στα βιβλία της έχουν όντως λάβει χώρα κατά τη διάρκεια εκείνης της μαύρης για την ανθρωπότητα εποχής. Με τη γυναίκα πάλι σε πρώτο πλάνο, στην «Ιστορία ενός ορφανού παιδιού» , η συγγραφέας εμπνέεται από δύο ιστορίες- ένα βαγόνι γεμάτο μωρά Εβραίων που οδηγούνταν σε ένα στρατόπεδο εξόντωσης κι ένα γερμανικό τσίρκο που έκρυβε Εβραίους