* Redheadreads *

     "Τι καλύτερο από το να πιστεύεις ότι έχεις βάλει πλώρη για τον έρωτα;" Το λογοτεχνικό ντεμπούτο του Βρετανο-Γκανέζου συγγραφέα και φωτογράφου C . A . Nelson , θα μπορούσε να είναι ένα εκτενές ποίημα για τη γέννηση του έρωτα, την άνθισή του και τη συντριβή. Θα μπορούσε να είναι ένα φωτογραφικό άλμπουμ με polaroid που τράβηξε ένα ερωτευμένο ζευγάρι και που τώρα ο ένας από τους δύο το ξεφυλλίζει με νοσταλγία. Ή μερικές σεκάνς μιας ασπρόμαυρης ταινίας στα coming soon μιας διαδικτυακής πλατφόρμας, τις οποίες ο τηλεθεατής βλέπει στο mute γιατί ξέχασε να δυναμώσει τον ήχο.                        "Υπό ποιους  όρους παύει             η άνευ όρων αγάπη να υπάρχει;" Και κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ διαβάζοντας το. Ότι έβλεπα μια πολλά υποσχόμενη,   αισθηματική- κοινωνική ταινία, μόνο που κάποιος μου είχε αφαιρέσει τον ήχο. Κι ενώ, ούσα λάτρης της πρωτοπορίας, των φρέσκων ιδεών και γενικά του «μοντέρνου», θαύμασα τη χρήση β’ ενικού προσώπου στην αφήγηση καθώς δεν έχω δ

      «Συσσωρεύω απλώς τα σημάδια ενός πάθους, που αμφιταλαντεύεται διαρκώς ανάμεσα στο «πάντα» και στο «μία μέρα»,  λες και τούτη η καταγραφή θα μου επιτρέψει να συλλάβω την πραγματικότητά του.» Δύο μήνες μετά τον επώδυνο, χωρίς προειδοποίηση χωρισμό της από έναν παντρεμένο άνδρα που υπήρξε ο εραστής της για κάποιο διάστημα, η βραβευμένη Γαλλίδα συγγραφέας αποφασίζει να γράψει αυτό το βιβλίο, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Πάθος», προκειμένου να διασώσει αυτή την ερωτική ιστορία, να μην της επιτρέψει να υποπέσει στη λήθη. Μέσα σε 69 μόλις σελίδες, η Ernaux μιλά για τον παραμορφωτικό φακό του έρωτα που εξευγενίζει το εκάστοτε αντικείμενο του πόθου, του δίνει μια απόκοσμη, ακαταμάχητη όψη και θαμπώνει όλα εκείνα τα ψεγάδια που θα φανούν με το πέρας του. Η συγγραφέας υπήρξε ένας άνθρωπος που έγινε μητέρα αλλά δεν έπαψε ποτέ να είναι γυναίκα, έτσι η ερωτική σχέση που σύναψε με τον παντρεμένο άνδρα- που για ευνόητους λόγους δεν κατονομάζεται στο βιβλίο- της προξένησε αμέτρητα συναισθή

  «Ποιος είναι αυτός ο θεόμουρλος κόσμος στον οποίο ζω;  Αυτός ο κόσμος όπου η αγάπη μετατρέπεται  σε σιωπή χωρίς καν το θάνατο;» Στο πρώτο της μυθιστόρημα που μεταφράζεται στα ελληνικά, η Γαλλίδα συγγραφέας Constance Debre ουσιαστικά αυτοβιογραφείται, μιλώντας με ωμή ειλικρίνεια για την τροπή που πήρε η ζωή της από τη στιγμή που εγκατέλειψε τον επί είκοσι χρόνια σύντροφο της και πατέρα του οκτάχρονου γιου της Πωλ, για να ζήσει ελεύθερη και να κυνηγήσει τα όνειρά της. Η συγγραφέας παραιτήθηκε από τη δικηγορία για να γράψει ένα βιβλίο, άρχισε να έχει ερωτικές σχέσεις με   γυναίκες, να τρώει από τα σκουπίδια, να μεταπουλά τα βιβλία της για να ανταπεξέλθει οικονομικά, αλλά δεν έπαψε ποτέ να αγαπά το γιο της και να επιθυμεί την επαφή μαζί του, κάτι που κατέστη αδύνατον για μεγάλο χρονικό διάστημα, αφού ο πρώην σύζυγός της, την κατηγόρησε για μια σωρεία εγκληματικών πράξεων- η αιμομιξία κι η παιδοφιλία ήταν κάποιες από αυτές- με απώτερο σκοπό να κόψει κάθε γέφυρα επικοινωνίας μητέρας κα

Στα σκαλιά μιας ερειπωμένης έπαυλης, που ο θρύλος θέλει να ανήκει σε μια αιματοβαμμένη Κοντέσα που το στοιχειώνει μέχρι σήμερα, δύο έφηβοι, ο πλούσιος Φράνκο κι ο πάμφτωχος Πόλο, πίνουν φθηνό αλκοόλ και καταστρώνουν σχέδια καπνίζοντας. Ο Φράνκο είναι γιος μεγαλοδικηγόρου που περνά τις καλοκαιρινές του διακοπές στην κατοικία των παππούδων του, στο πολυτελές οικιστικό συγκρότημα "Παρανταις" , τόπο εργασίας του Πόλο. Η εμμονή του Φράνκο με μια γυναίκα, επίσης κάτοικο του συγκροτήματος κι η δίψα του Πόλο να ξεφύγει από ένα περιβάλλον που του καταδυναστεύει κάθε ελευθερία, θα οδηγήσουν στην εκτέλεση ενός σχεδίου με ολέθριες συνέπειες. Στο γνώριμο ύφος με το οποίο μας συστήθηκε στην "Εποχή των Τυφώνων", η Μελτσορ επιστρέφει, γράφοντας ένα εμπρηστικό μυθιστόρημα βίας, που μας βουτά με τη μία στη λερή κολυμπήθρα της χώρας της . Το βιβλίο αυτό είναι ένα σκοτεινό, αγωνιώδες μυθιστόρημα που εξαρχής μοιάζει τόσο δυσοίωνο όσο τελικά καταλήγει . Η χειμαρρώδης, αθυρόστομη αφ

  Ο Σαλβαδόρ, ο μοναδικός αφηγητής του τελευταίου μυθιστορήματος του διάσημου Ισπανού συγγραφέα, είναι ένα 58χρονος δάσκαλος που βγαίνει σε πρόωρη σύνταξη λόγω εξασθενημένης μνήμης και βρίσκει καταφύγιο σε ένα ξύλινο σπίτι στο βουνό, μια μέρα πριν η Ιαπωνία   μπει σε καραντίνα. Με λιγοστές αποσκευές κι ένα αντίτυπο του Δον Κιχώτη, ο Σαλβαδόρ θα καταλύσει στο ξύλινο ησυχαστήριό του για να προστατευτεί από τον άγνωστο ιό κι εκεί, στην μέση του πουθενά, θα βρει τον έρωτα. Τώρα που ο θάνατος γίνεται πιο «απτός» από ποτέ, η Μονσεράτ κι ο έρωτας που τρέφει για εκείνη, θα γίνουν η ασπίδα του στον άγνωστο πόλεμο που η ανθρωπότητα έχει ανοίξει με την πρωτόγνωρη πανδημία. Είναι όμως ο έρωτας το αντίδοτο στην τρέλα που ζούμε; Μπορεί ένας έρωτας να ανθίσει μέσα στον πλήρη περιορισμό ; Στο βιβλίο του Vilas , το παρελθόν διασταυρώνεται με το παρόν, μέσα από τις αναδρομές του ήρωα στην πρότερη ζωή του, η ιστορία επαναλαμβάνεται, τα πάντα γύρω μας τίθενται υπό αμφισβήτηση κι ένας ολοκληρωτικός επα

  Κρακ. Ένας σχεδόν ανεπαίσθητος ήχος έσκισε σα μαχαίρι τη νυχτερινή σιγαλιά. Ο γυμνός άνδρας άνοιξε μεμιάς τα μάτια του και τα κάρφωσε στο πηχτό σκοτάδι που απλωνόταν έξω από το ξεχαρβαλωμένο παράθυρο του τροχόσπιτου. Στάθηκε ακίνητος, κρατώντας την ανάσα του κι αφουγκράστηκε τη σιωπή που είχε τυλίξει το κατάλυμά του, ένα τροχόσπιτο που, εκ πρώτη όψεως, έμοιαζε εγκαταλελειμμένο. Το είχε βρει δυο χρόνια πριν παρατημένο, θαμμένο σχεδόν κάτω από ένα σεντόνι πεσμένων φύλλων, στην καρδιά του δάσους κι αμέσως ένιωσε να βρίσκει το σπίτι που δεν είχε ποτέ. Ήταν ο καιρός που πρωτοήρθε στην περιοχή, η εποχή που πρωτοαντίκρυσε τη λίμνη κι η γαλήνη της τον έκανε να πάρει την απόφαση να μείνει. Από τότε, από τη μέρα που έσπασε το προχειροβαλμένο λουκέτο της πόρτας του, αφού πρώτα είχε αφαιρέσει με την αναστροφή της παλάμης του ένα μικρό κομμάτι σκόνης που του επέτρεψε να κοιτάξει στο εσωτερικό του και να βεβαιωθεί πως κανένα ζευγάρι μάτια δεν τον κοιτούσε από τη μέσα μεριά, από εκείνη λοιπόν τ