* Redheadreads *

  «Εδώ τα παιδιά είναι ιερά, μόνον όταν είναι λευκά» Αν με ρωτούσαν τι πραγματεύεται το τελευταίο μυθιστόρημα της Χιλιανής Ιζαμπέλ Αλιέντε , θα έλεγα τα παιδιά. Ο Ζάμουιλ Άντλερ από τη Βιέννη, γλίτωσε από τον αφανισμό των Εβραίων γιατί επιβιβάστηκε σε ένα τρένο που τον πήρε μακριά από την οικογένειά του. Η Λετίσια Κορδέρο γλίτωσε από την σφαγή του Ελ Μοσότε, γιατί κατάφερε να διασχίσει τον Ρίο Γκράντε γαντζωμένη πάνω στον πατέρας της.   Η Ανίτα Ντίαζ από τον Ελ Σαλβαδόρ, κατάφερε να ξεφύγει από έναν αδίστακτο άνδρα που επιχείρησε να δολοφονήσει την μητέρα της, φτάνοντας μαζί της μέχρι τα σύνορα, όπου εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής των ΗΠΑ, αναγκάστηκε να χωριστεί από εκείνη. Όλα αυτά τα παιδιά, όπως και εκατομμύρια άλλα σε όλο τον κόσμο, βίωσαν το άγριο τέλος της παιδικής τους ηλικίας, αφού όχι μόνο αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τον τόπο γέννησής τους, αλλά και να αποχωριστούν δια παντός τα αγαπημένα τους πρόσωπα, κουβαλώντας το βάρος της μοναξιάς και της αβεβαιότητας μέχρι κ

  Η ανάγνωση του « Herscht 007769», ενός κειμένου 420 σελίδων χωρίς κανένα άλλο σημείο στίξης πέραν του κόμματος, θα μπορούσε να παραλληλιστεί με επιβίβαση σε ένα αυτοκίνητο που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα κι ενώ ξέρεις πως η κατάληξη δεν θα είναι μάλλον ευτυχής, είναι πλέον αργά για να αποβιβαστείς. Έτσι και στο βιβλίο, η ορμητική αφήγηση σε αιχμαλωτίζει και σε αναγκάζει να διαβάζεις ασταμάτητα κι ας καταλαβαίνεις απ’ τις πρώτες αράδες πως κάτι κακό προοιωνίζεται. Τόπος δράσης η Θουριγγία, ένα ομόσπονδο κρατίδιο της Γερμανίας, όπου μόνο τυχαία δεν επελέγη απ’τον συγγραφέα, καθώς συνιστά πρόσφορο έδαφος ανάδειξης ναζιστικών μορφωμάτων. Κεντρικός ήρωας ο μεγαλόσωμος Φλόριαν Χερστ, ένας φιλήσυχος τοιχοκαθαριστής που ζει υπό την καθοδήγηση του βίαιου αφεντικού - «προστάτη» του, ενός αδυσώπητου άνδρα που είναι κι ο αρχηγός μιας συμμορίας Ναζί-μουσικών με την ονομασία «Η συμφωνική της Κάνα». Ο Φλόριαν έχει εμμονή με την υπόθεση του «κενού χώρου» και φοβούμενος πως το τέλος του κόσμου εί

  Στις πρώτες σελίδες του νέου βιβλίου του Ανδρέα Νικολακόπουλου, ο αναγνώστης συναντά τη φράση «το παρεδώσε με το αίμα δεν είναι χωρίς αντίτιμο» και κάπου προς το τέλος, «εγώ με το αίμα ξόφλησα». Έτσι γίνεται εξ αρχής αντιληπτό πως ολόκληρο το σπονδυλωτό μυθιστόρημα που έχει στα χέρια του είναι ένας κύκλος αίματος που κάνει σαφές πως, άπαξ κι ανοίξεις ο ίδιος την πόρτα στο κακό, αυτό θα σε βρει όπου κι αν κρυφτείς. Κεντρικοί ήρωες του σπονδυλωτού μυθιστορήματός του, ένα αλλόκοτο δύσμορφο πλάσμα που εντοπίζεται στα αφρισμένα νερά του Δούναβη, ένας Γάλλος δήμιος, μια Νορβηγίδα που κορόιδεψε το θάνατο, ένας Ουαλός μετανοημένος επαναστάτης κι η Αγγλίδα Φλόρενς Μπλαντ, ή αλλιώς Δηλητηριάστρα. Οι ιστορίες τους διατρέχουν για δύο ολόκληρους αιώνες την ταραγμένη Ευρώπη, διαγράφοντας εν αγνοία τους, ομόκεντρους κύκλους βίας κι αίματος, για να καταλήξουν εκεί που άρχισαν όλα. Όλοι τους, πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο για να επιβιώσουν. Συμμάχησαν με το κακό για να αναρριχηθούν και στο τέλ

  Ο εικοσιτριάχρονος Αγκίμ, είναι ένας μετανάστης δεύτερης γενιάς, ο οποίος κατάγεται από την Αλβανία αλλά έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα, μιλώντας άπταιστα την ελληνική γλώσσα. Βιοπορίζεται δουλεύοντας σαν σερβιτόρος και παράλληλα παίζει κλαρίνο στους πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας, προκειμένου να συμπληρώσει το εισόδημά του αλλά κι επειδή αποφεύγει να επιστρέφει στην γκαρσονιέρα των 35τμ που μοιράζεται με τους δύο συγκατοίκους του. Ώσπου μια μέρα, την ώρα που χαρίζει στους περαστικούς τις παραπονιάρικες νότες του κλαρίνου του-κι εκείνοι τον αγνοούν- θα τον πλησιάσει ένας μυστήριος μαυροντυμένος άνδρας και με την πρόφαση ότι είναι « Patriot »,   δηλαδή συμπατριώτης του από την Αλβανία, θα τον βάλει για τα καλά στον κόσμο της νύχτας. Ισχύει πως η νουβέλα του Μαλανδράκη δεν είναι σαν ιστορία, κάτι που δεν έχει ξανασυναντήσει το αναγνωστικό κοινό, εκεί ακριβώς όμως είναι που παίζεται όλο το στοίχημα, αυτό που, κατ’εμέ, ο Μαλανδράκης, κερδίζει. Γιατί ναι μεν αφηγείται μια ιστορία, μεγάλο