* Redheadreads *

  Το 2006, ο 35χρόνος μαθηματικός, Γιάννης Μακριδάκης, δένει πρόχειρα τα μακριά του μαλλιά, παίρνει ένα σακίδιο, ένα μαγνητόφωνο και μερικά σημειωματάρια και ξεκινά για τα Καρδάμυλα της Χίου (Χιώτης και ίδιος), ώστε να ακολουθήσει, ενενήντα ολόκληρα χρόνια μετά, την πορεία ζωής του θρυλικού φυγόδικου του νησιού, Γιώργη Πέτικα. Το αποτέλεσμα ήταν, δύο χρόνια μετά, να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Εστία το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Ανάμισης Ντενεκές», ένα ομολογουμένως εντυπωσιακό ντεμπούτο που έχει ανατυπωθεί πάνω από δεκαπέντε φορές μέχρι σήμερα. Χίος, 1914. Λίγο πριν το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, στο λιμάνι του νησιού, το οποίο είναι κατάμεστο από πρόσφυγες των τουρκικών παράλιων, φτάνει από την Αμερική, ο Γιώργης Πέτικας.  Όντας ο μεγαλύτερος απ΄τα οκτώ αδέρφια του, ο Γιώργης επωμίστηκε το βάρος της ζωής στην ξενιτιά, με σκοπό να προικίσει τις αδερφές του. Τώρα όμως επιστρέφει με σκοπό να φτιάξει τη ζωή του, να παντρευτεί. Όμως η μοίρα έχει άλλα γραμμένα για τον μικρόσωμο ά

  «Είχαν δίκιο   λοιπόν οι δάσκαλοι, η μνήμη είναι αρρώστια. Τρώει ό,τι βρει κι αφήνει για το τέλος τα μάτια. Κάθε επίσκεψη στο   παρελθόν, στοίχιζε κι από λίγη ζωή». Ο ιππόκαμπος, βρίσκεται εσωτερικά στον κροταφικό λοβό κι είναι εκείνο το μέρος του εγκεφάλου που εμπλέκεται στον σχηματισμό της μνήμης και των έλεγχο των συναισθημάτων. Κι είναι αυτές οι δύο έννοιες, η μνήμη και τα συναισθήματα, οι βασικοί αφηγηματικοί άξονες αυτής εδώ της ιστορίας με κεντρική ηρωίδα την δεκαεξάχρονη Άλις Γουόντερ, μια ηρωίδα εμπνευσμένη από την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, aka Alice in Wonderland . Βρισκόμαστε σε έναν τόπο άγνωστο και άχρονο, ο οποίος έχει πληγεί από μια ακτινοβολία υπεύθυνη για την δημιουργία τοξικών δακρύων, που έχει σαν αποτέλεσμα την τύφλωση. Οι άνθρωποι απαγορεύεται να έχουν συναισθήματα οποιουδήποτε είδους, γι’αυτό φροντίζουν να καταναλώνουν σε καθημερινή βάση ροζ χάπια λήθης. Ό,τι βιώνεται, αυτόματα ξεχνιέται. Έτσι διασφαλίζεται η ομαλή λειτουργία κι η τήρηση κανόνων της Νέ

  Καλοκαίρι του 1928, μεσοδυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ. Για τον δωδεκάχρονο Ντάγκλας Σπωλντινγκ, πράγματα που ως τότε αιωρούνταν σαν φαντάσματα πάνω απ' το παιδικό του κεφάλι αποκτούν υπόσταση κι αναπόφευκτα βιώνονται. O Ντάγκλας κι ο μικρότερος αδερφός του Τομ, παρατηρούν αποσβολωμενοιωμενοι τις αλλαγές που συντελούνται γύρω τους, καταγράφοντας σε ένα τετράδιο παλιά τελετουργικά, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διατηρήσουν την ομορφιά του "παλιού" μπροστά στην σαρωτική επέλαση του "νέου".  Για τα παιδια, όπως και για τους μεγάλους, η ρουτίνα της καλοκαιρινής ραστωνης ισοδυναμεί με δίχτυ ασφαλείας πως όλα μένουν ίδια.Όμως για τον μικρό Ντάγκλας, που βρίσκεται στο κατώφλι της εφηβείας, το τέλος εποχής που λαμβάνει χώρα μπροστά στα αθώα του μάτια, σημαίνει και το τέλος της παιδικής του ηλικίας. Στο βιβλίο του Bradbury, πραγματοποιείται η αναβίωσης μιας διαφορετικής ζωής, ενός ανέμελου παρελθόντος, απαλλαγμένου από πλασματικές ανάγκες. Όλη η νοσταλγία των παιδικών μας χ

  «Λάτρευε τη μοντέρνα τέχνη σαν ειδωλολάτρισσα, και τώρα είχε και την πίστωση, το μαγικό δαχτυλίδι των παραμυθιών που το τρίβουμε κάθε φορά που θέλουμε να εμφανιστεί ο δαίμονας που θα μας κάνει όλα τα χατίρια». Γραμμένο το μακρινό 1959, με τη στόφα κλασικού μυθιστορήματος αλλά και τόσο σύγχρονο παράλληλα - λόγω διαχρονικότητας του θέματος με το οποίο καταπιάνεται- το «Τριαντάφυλλα επί πιστώσει» είναι ένα μυθιστόρημα  που χρησιμοποιεί σαν αφηγηματικό του όχημα μια πολύπλοκη ερωτική σχέση δυο νέων ανθρώπων που τους προσπέρασε  η ίδια η εποχή μέσα στην οποία έζησαν. Βρισκόμαστε στα προάστια του Παρισιού, λίγο πριν τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Κεντρική ηρωίδα του βιβλίου είναι η Μαρτίν Πενιέ, που στα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου τη συναντάμε ανήλικη, στην παράγκα όπου συζεί με τη μητέρα της ,Μαρί Πενιέ, και τα πέντε αδέρφια της, όλα αγνώστου πατρός. Η βρωμιά, η φτώχια κι οι αμέτρητοι «επισκέπτες» της μητέρας της, αναγκάζουν την έφηβη Μαρτίν να καταφύγει στο δάσος, προτιμώντα

  «Όλοι πεθαίνουμε κάποτε, αλλά σε κάποιους δεν το συγχωρείς. Τους ταιριάζει τόσο πολύ η ζωή, που είναι σαν να ξεπουλήθηκαν όσο όσο για κάποιο αντάλλαγμα που δε θα μάθεις ». Ο πολυγραφότατος Γιάννης Σκαραγκάς, επιστρέφει στα ελληνικά λογοτεχνικά δρώμενα, αυτή τη  φορά με την μυθιστορηματική βιογραφία της μεγάλης Ελληνίδας ηθοποιού Μελίνας Μερκούρη, μιας προσωπικότητας άρρηκτα συνδεδεμένης τόσο με τον πολιτισμό όσο και με την πολιτική ιστορία της χώρας μας. Κάθε κεφάλαιο του βιβλίου ισοδυναμεί με μια μικρή ψηφίδα της πολύχρωμης προσωπογραφίας που συνθέτει η έμπειρη πένα του συγγραφέα. Ο Σκαραγκάς σκιαγραφεί το πορτρέτο μιας πολυδιάστατης προσωπικότητας, μιας ξεχωριστής γυναίκας που επιθυμούσε να ζει ελεύθερη κι ανένταχτη, παρά τους κοινωνικούς και πολιτικούς περιορισμούς της εποχής. Ο Σκαραγκάς τοποθετεί την αφήγησή του λίγες στιγμές πριν ο θάνατος κλείσει για πάντα τα υπέροχα, μελαγχολικά μάτια της ηθοποιού, με μοναδική αφηγήτρια την ίδια, η οποία απευθυμώμενη στους αναγνώστες, κ

  Πολλές φορές σκέφτομαι πως οι άνθρωποι είμαστε μια αλυσίδα τραυμάτων, μια φατρία ψυχικά τραυματισμένων απογόνων, ένα γενεαλογικό δέντρο που θεριεύει με αίμα. Γιατί, εκτός από γαλάζια μάτια και λακκάκια, σε κάποιες περιπτώσεις, οι πρόγονοί μας αναπόφευκτα μας κληροδότησαν πληγές δικές τους, τις οποίες κατάφερε -εν μέρει- να καμουφλάρει η ενήλικη ζωή, όμως ο μόνος τρόπος να γιατρευτούν ολικά, είναι η ψυχοθεραπεία ή η τέχνη. Ή και τα δύο. Κι είναι αυτή η τέχνη που επιστρατέυει η Γαλλίδα συγγραφέας Βιολαίν Ουισμάν στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Το βιβλίο της μητέρας», ένα βιβλίο που έγραψε για τη δική της μητέρα, Κατρίν ( επίθετο δε θα βάλω, είχε πολλά). Με μια συγκλονιστική αφήγηση που τρέχει εναλλάξ στο παρελθόν και το παρόν, η συγγραφέας γράφει την ιστορία της μανιοκαταθλιπτικής μητέρας της, τόσο μέσα από θραύσματα αναμνήσεων όσο και από συγκεχυμένες αφηγήσεις συγγενών της, σε μια προσπάθειά της να αναπλάσει το καλειδοσκοπικό πορτρέτο της μητέρας της, που πλέον

  «Τέκνο του Θεού»: Μια τολμηρή κατάβαση στο ανθρώπινο σκοτάδι                                                           «Πάντα υπάρχουν συγγραφείς πρόθυμοι να κατέβουν στα έγκατα» γράφει ο Πάνος Κεχαγιάς, μεταφραστής του βιβλίου «Τέκνο του Θεού», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Gutenberg , για πρώτη φορά στα ελληνικά. Κι είναι αλήθεια πως, ολοκληρώνοντας την ανάγνωσή του, αντιλαμβάνεται κανείς πως αυτό που ο Μ cCarthy επιχειρεί σε αυτό το βιβλίο του – το οποίο ανήκει στα πρώτα που έγραψε - είναι να εξερευνήσει κι έπειτα να αποκαλύψει με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια το σκοτάδι που περιβάλλει κι ενίοτε κατοικεί τον άνθρωπο. Όλα ξεκινούν με τη δημοπρασία της αγροικίας του Λέστερ Μπάλαρντ, ενός μικρόσωμου, αλλήθωρου άνδρα, που ζει ολομόναχος με μοναδική του συντροφιά την καραμπίνα του. Χάνοντας το σπίτι του, ο Μπάλαρντ χάνει και το τελευταίο σταθερό σημείο στη ζωή του. Ο πατέρας του έχει αυτοκτονήσει κι η μητέρα του τον έχει εγκαταλείψει προ πολλού, για έναν άλ