* Redheadreads *

               «Όταν δεν υπάρχουμε σε κανενός τη μνήμη, υπάρχουμε γενικώς;» Στο «Χρονοκαταφύγιο», ο αφηγητής του βιβλίου συναντά έναν άγνωστο γεροντολόγο-ψυχίατρο, έναν άνθρωπο που δεν ανήκει πουθενά αλλά ταξιδεύει στο χρόνο όπως άλλοι ταξιδεύουν στον κόσμο. Ο αφηγητής του Gospondinov ,άλλοτε συνομιλεί με τον ήρωα αυτό κι άλλοτε ήρωας κι αφηγητής γίνονται ένα. Μαζί θα αποφασίσουν να ανοίξουν στη Βιέννη μια κλινική για το παρελθόν, ένα «Χρονοκαταφύγιο» όπου άνθρωποι που πάσχουν από Αλτσχάιμερ, θα πληρώσουν για να αποκτήσουν «δικαίωμα στην ανάμνηση της ευτυχίας», αφού οι ίδιοι θα επιλέξουν σε ποια δεκαετία της ζωής του επιθυμούν να επιστρέψουν. Τι γίνεται όμως όταν η αφύπνιση της μνήμης φέρει στην επιφάνεια τραυματικές εμπειρίες βαθιά θαμμένες μέσα μας; Μέσω της παντελούς έλλειψης γραμμικής αφήγησης, ο συγγραφέας μας αφηγείται την εξέλιξη του εγχειρήματός τους καθώς και τι συνέβη όταν ολόκληρα κράτη αποφάσισαν να προχωρήσουν σε δημοψήφισμα ώστε να επιλέξουν την πιο ευτυχισμένη δεκαετ

  «Όποιος προσπαθεί  να αναγνωρίσει τις μυρωδιές, χάνεται στον τεράστιο κόσμο του παρελθόντος που κουβαλάει μέσα του. Τότε η μνήμη είναι ο μόνος οδηγός του δρόμου που έχουμε στη διάθεσή μας.» Σε ένα κόσμο όπου υπάρχουν σχεδόν 400.000 διαφορετικές μυρωδιές, πόσο μαγικό είναι αλήθεια να μπορούμε να διακρίνουμε τη μυρωδιά ενός αγαπημένου μας προσώπου και πόσο οδυνηρό ταυτόχρονα, όταν αυτό το πρόσωπο αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του χωρίς καμιά προειδοποίηση; Η Ρυόκο, η κεντρική ηρωίδα αυτού του βιβλίου, θα ενημερωθεί ένα πρωί πως ο επί ένα χρόνο σύντροφός της ,Χιρογιουκι, έβαλε τέλος στη ζωή του καταπίνοντας άνυδρη αιθανόλη στο εργαστήριο του αρωματοποιείου όπου εργαζόταν. Όταν θα κληθεί να αναγνωρίσει το πτώμα του, θα βρεθεί μπροστά σε μια σοκαριστική αλήθεια : όλα όσα πίστευε για τον μέχρι τότε εραστή της, ήταν ένα τεράστιο ψέμα. Το βιβλίο της Ogawa κινείται σε δύο χρονικούς άξονες, τις πρώτες μέρες μετά το θάνατο του Χιρογιούκι, όταν   η Ρυόκο   θα επισκεφτεί την μέχρι τότε

  «Μόλις πήδηξα από την άκρη ενός γκρεμού, και τότε, ακριβώς την τελευταία στιγμή, συνέβη ένα εξαιρετικό γεγονός: έμαθα πως υπήρχαν άνθρωποι που με αγαπούσαν.» Ο πολυγραφότατος Αμερικάνος συγγραφέας Paul Auster , στο «Παλάτι του Φεγγαριού», το οποίο γράφτηκε το 1989 κι ανατυπώθηκε το Νοέμβριο με καινούριο εξώφυλλο από τις εκδόσεις Μετάιχμιο, μας αφηγείται την ιστορία του Μάρκο Στάνλεϊ Φογκ, ενός νεαρού που σαν άλλος Φιλέας Φογκ, σεργιάνισε τους δρόμους της Αμερικής του ’60. Ό ορφανός νέος, αγνώστου πατρός, θα χάσει και τον τελευταίο εν ζωή συγγενή του, τον αγαπημένο του θείο, ο οποίος θα του αφήσει κληρονομιά μονάχα κούτες με αμέτρητα βιβλία. Το πρώτο μέρος του βιβλίου αφιερώνεται ουσιαστικά στην κατάδυση του ήρωα στη θλίψη και το πένθος, υπερτονίζοντας τη μοναξιά και τη ματαιότητα που τον διέκρινε, ενώ το δεύτερο περιγράφει την ανάδυση του στον κόσμο των ζωντανών, χάρη στους δύο διασώστες του, έναν παλιό συμφοιτητή του και μια νεαρή Κινέζα που αργότερα θα γίνει η σχέση του. Γρα

  Όταν ήμουν παιδί, κάθε Κυριακή επισκεπτόμασταν τους γονείς της μητέρας μου και τρώγαμε μαζί τους. Ένα από τα αγαπημένα μας φαγητά, που η γιαγιά μου το μαγείρευε καταπληκτικά, ήταν το χοιρινό με πράσο.Από τότε που έφυγαν και οι δύο από τη ζωή, δυσκολεύομαι να περάσω έξω από το σπίτι στο οποίο έζησαν εξήντα ευτυχισμένα χρόνια και του οποίου οι τοίχοι αντηχούν ακόμα θαρρώ τα παιδικά μας   γέλια και δεν υπήρξε φορά που έφτασε στη μύτη μου η μυρωδιά του συγκεκριμένου φαγητού, χωρίς να γεμίσουν δάκρυα τα μάτια μου. Δάκρυα θλίψης για την απώλεια που μένει αναντικατάστατη αλλά και νοσταλγίας για όλες τις υπέροχες στιγμές που μοιράστηκα μαζί τους. «Το Τετράδιο των συνταγών», πραγματεύεται αυτό ακριβώς. Το πόσο αναλλοίωτες μένουν στο χρόνο οι αναμνήσεις αγαπημένων μας προσώπων, ιδίως όταν είναι συνδεδεμένες με γεύσεις και μυρωδιές. Ο Ζακυ Ντυράν, ο οποίος είναι αρθρογράφος γαστρονομίας   της γαλλικής Liberation , έχω την εντύπωση πως γράφει ένα βιβλίο με αποτυπωμένα δικά του βιώματα, αν όχι

  «Πολλά τα κακά σε αυτόν τον κόσμο,  μα κανένα χειρότερο από τον άνθρωπο…»                                                                                       Σοφοκλής Είχαμε την «τύχη» να γεννηθούμε άνθρωποι. Είχαμε την ατυχία να πιστέψουμε πως είμαστε ανώτεροι των άλλων ειδών, προνομιούχοι. Κάποιοι καταφέραμε να βγούμε από το βούρκο της ανθρωπότητας, αλώβητοι σχεδόν,να μορφωθούμε,να συστήσουμε κοινωνίες,να εξελιχθούμε. Κάποιοι άλλοι όμως,όχι. Αυτά τα όντα, κατ’ευφημισμόν άνθρωποι, δεν κατάφεραν ποτέ να βγουν από το βούρκο και να αποποιηθούν τη ζωώδη πλευρά τους. Έτσι, χρόνια τώρα, περιφέρουν τη μιαρή τους ύπαρξη, αφήνοντας μολυσμένα αποτυπώματα στις ζωές άλλων πλασμάτων, καταστρέφοντάς τες ολοσχερώς, μήπως έτσι καταφέρει να αποκτήσει μια κάποια αξία η αξιοθρήνητη υπόστασή τους. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, θα βουτήξεις κι εσύ σε ένα τέτοιο βούρκο και σίγουρα τελειώνοντας το, δεν θα είσαι πλέον ο ίδιος άνθρωπος. Θα σε παρασύρει ο χειμαρρώδης λόγος της αφηγήτριας, ένα μακροσκε