* Redheadreads *

  «Κατ’αρχάς, η αγάπη είναι μια κοινή εμπειρία ανάμεσα σε δύο πρόσωπα. Υπάρχει ο ερωτευμένος κι ο αγαπημένος, αλλ΄αυτοί οι δύο έρχονται από άλλη χώρα ο καθένας.Συχνά ο αγαπημένος είναι μονάχα ένα έναυσμα για όλη την αποθηκευμένη αγάπη που υπάρχει αθόρυβη μέσα στον ερωτευμένο για πολύ καιρό.Και με ένα τρόπο κάθε ερωτευμένος το ξέρει αυτό.» Η νουβέλα με τίτλο «Η μπαλάντα του θλιμμένου καφενείου» της Αμερικανίδας συγγραφέως Carson McCullers είναι η ιστορία ενός καφενείου που δεν ήταν πάντοτε θλιμμένο κι ετοιμόρροπο, αλλά έσφυζε από ζωή, καθώς εκεί, μέσα σε εκείνο το ρημαγμένο πλέον κτήριο, χτυπούσε η καρδιά μιας ολόκληρης πόλης. Το καφενείο αυτό στέγασε την «ασυνήθιστη αγάπη» της ιδιόρρυθμης ιδιοκτήτριάς του Αμέλια για τον εξάδελφο Λάιμον, ενός πανούργου καμπούρη που έφτασε, άγνωστο από που, μια μέρα στο χωριό και εγκαταστάθηκε μαζί της στο καφενείο, αλλά και του πρώην συζύγου της Μάρβιν Μέισι, που γύρισε μια μέρα σ ’αυτή την πληκτική κι αποκομμένη πόλη του Αμερικανικού Νότου, σπέρν

  O Τζόναθαν, ένας σαραντάρης σεφ που στο απόγειο της δόξας του έχασε τα πάντα- γυναίκα, χρήματα και φήμη- κι η Μάντλιν, μια τριανταπεντάρα Αγγλίδα που διατηρεί ανθοπωλείο στο Παρίσι και βρίσκεται ένα βήμα πριν το γάμο, θα πέσουν ο ένας πάνω στον άλλο μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα ενός αεροδρομίου.  Η μοιραία, όπως θα αποδειχθεί στην πορεία, συνάντησή τους, θα έχει σαν αποτέλεσμα να ανταλλάξουν κατά λάθος τις συσκευές των κινητών τους. Όταν το καταλάβουν, θα είναι ο ένας μίλια μακριά από τον άλλο. Όταν όμως υποκύψουν στον πειρασμό και ψάξουν ο ένας το κινητό του άλλου, τότε θα αντιληφθούν με τρόμο πως αυτό που τους ενώνει είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από όσο θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν. Είναι γεγονός πως η φαντασία του Musso , ιδιαίτερα σε αυτό το βιβλίο, καλπάζει με την ταχύτητα του φωτός και ντύνει μια ιστορία βουτηγμένη στα μυστικά, τη δράση και τις ανατροπές, που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει σενάριο ταινίας ή σειράς. Λατρεύω τα βιβλία που μέσω αναδρομών χτίζουν το προφίλ

                      « H M ονρόε ήταν 36 όταν πέθανε.                 Η Μάντι ήταν λίγες ομάδες πριν τα 37 της                          όταν αποφάσισε να ζήσει.» Αυτή είναι λοιπόν η Μάντι Σουόρτς. Μια μεσοαστή, ευκατάστατη, παντρεμένη γυναίκα στη Βαλτιμόρη της δεκαετίας του ’60, η οποία μια μέρα, αποφασίζει να τα τινάξει όλα στον αέρα και να σκίσει την στολή της καθωσπρέπει νοικοκυράς και συζύγου που την πνίγει. Η Μάντι θέλει να ζήσει πραγματικά, να κυνηγήσει τα όνειρα της, αυτά που είχε βάλει στον πάγο για να μεγαλώσει το γιο της και να χωρέσει στο καλούπι που η κοινωνία της επέβαλλε. Θέλει να είναι ελεύθερη, ανεξάρτητη, να μην λογοδοτεί σε κανένα για τις πράξεις της. Όμως , πόσο εύκολο είναι για μια γυναίκα, διαζευγμένη, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση κι οικονομική επιφάνεια, να βρει τη θέση της και να την εδραιώσει μέσα σε ένα ανδροκρατούμενο κόσμο; Η ευκαιρία που έψαχνε, θα της δοθεί όταν το πτώμα μιας μαύρης   γυναίκας θα ανασυρθεί από τον πάτο μιας λίμνης και κανένας δε θα ασχοληθεί

                             «Το μισό μυθιστόρημα το βάζει ο συγγραφέας                                    και το άλλο μισό το βάζουμε εμείς.» Ανέκαθεν με προσέλκυαν ιστορίες ανθρώπων που επιβίωσαν από τραυματικές εμπειρίες ή μετά την απώλεια αγαπημένων τους προσώπων, ίσως γιατί μου γεννά απέραντο θαυμασμό η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας οι άνθρωποι και το γεγονός πως πάντα, ό,τι κι αν συμβεί, κάπως με κάποιο τρόπο, επιβιώνουμε. Προσωπικά μου δίνει δύναμη να σκέφτομαι πως κι εγώ, όταν αναπόφευκτα κληθώ να αντιμετωπίσω κάτι παρεμφερές, θα τα καταφέρω. Ελπίζω. Στο μυθιστόρημα του Θέρκας, ο κεντρικός του ήρωας, ο αστυνομικός Μελτσόρ Μαρίν, είναι ένας από αυτούς που  τα κατάφεραν. Τριαντάρης αγνώστου πατρός, με άσχημα παιδικά χρόνια, μια δυσλειτουργική σχέση με την μητέρα του που εργάζεται ως ιερόδουλος και πολλά μπλεξίματα από τα εφηβικά του κιόλας χρόνια, ο Μελτσόρ θα κληθεί να διαλευκάνει την αποτρόπαια δολοφονία ενός υπερήλικου ζευγαριού, μέλη της πιο πλούσιας οικογένειας της πόλης στην

«Μάγισσα ή όχι, τι σημασία έχει;  Τέτοιο θάνατο δε θα ευχόταν σε κανέναν.» Στις 24 Δεκεμβρίου του 1617, ακριβώς έξω από τις ακτές της νήσου Βάρντε, στο βορειοανατολικό άκρο της Νορβηγίας, μια καταιγίδα ξέσπασε τόσο ξαφνικά, που αυτόπτες μάρτυρες είπαν πως ήταν σαν να την προκάλεσαν μαγικές δυνάμεις. Μέσα σε λίγα λεπτά πνίγηκαν σαράντα άντρες. Σε αυτό το ήδη απομακρυσμένο κι έρημο μέρος, η απώλεια των αντρών ήταν ολέθρια. Εμπνευσμένο από αυτό το πραγματικό, τραγικό γεγονός, το πρώτο μυθιστόρημα της συγγραφέως Κίραν Μίλγουντ Χάργκρειβ, αφηγείται την ιστορία των γυναικών που έμειναν πίσω, έχοντας να διαχειριστούν το βαρύ φορτίο της απώλειας αγαπημένων τους προσώπων και ταυτόχρονα να πολεμήσουν για την επιβίωσή τους. Σε αυτό τον αφιλόξενο τόπο, λίγο καιρό μετά το τραγικό γεγονός, θα φτάσει ο Αβεσσαλώμ Κόρνετ, ένας αδίστακτος άνδρας που στο όνομα της θρησκείας που με τόσο σθένος υπερασπίζεται σε κάθε του βήμα, θα διαπράξει φρικαλεότητες σε βάρος των γυναικών του νησιού. Προσωπικά θεωρ

  Το πρώτο συγγραφικό εγχείρημα της συγγραφέως Claire Adam , μας μεταφέρει στη μακρινή Νότια Καραϊβική και συγκεκριμένα στο νησί Τρινιντάντ, όπου και διαδραματίζεται η ιστορία αυτού του βιβλίου. Κεντρικοί ήρωες είναι τα μέλη της οικογένειας Ντιγιάλσινγκ, ο Κλάιντ κι η σύζυγός του Τζόι , καθώς και τα δίδυμα αγόρια τους, Πίτερ και Πολ. Μια ζεστή κι υγρή νύχτα, ο δεκατριάχρονος Πολ εξαφανίζεται. Πρόκειται για το λιγότερο «προικισμένο» -κατά τη γνώμη όλων-παιδί της οικογένειας, ένα παιδί που γεννήθηκε με ιδιαιτερότητες (ή μπορεί και όχι;), εξαιτίας μιας ατυχίας που έλαβε χώρα κατά τη γέννησή του. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, η συγγραφέας μας μεταφέρει στην άγρια βλάστηση του αγροτικού Τρινιντάντ, για να ακολουθήσουμε τα χνάρια των πρώτων χρόνων ζωής των διδύμων, αλλά και να γνωρίσουμε σε βάθος τους υπόλοιπους ήρωες του βιβλίου, που εμπλέκονται έμμεσα ή άμεσα με την εξαφάνιση του μικρού Πολ. Το γεγονός ότι η ίδια η συγγραφέας κατάγεται από το συγκεκριμένο νησί, της έδωσε το πλεονέκτη

  Πώς να πείσεις ότι δε θέλεις μπερδέματα, όταν πάντοτε, λόγω χρώματος, είσαι ο νούμερο ένα ύποπτος γι’αυτά; Σε αυτό ακριβώς καλείται να απαντήσει ο Ρέι ΚάρνεΪ , ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, ένας μαύρος πωλητής μεταχειρισμένων επίπλων στην καρδιά του Χάρλεμ κάπου στο 1950. Όταν ο «υπνωτιστής» ξάδελφος του, Φρέντι, που πάντα οδηγούσε τον Ρέι σε μπλεξίματα από τα παιδικά τους ακόμα χρόνια, τον μπλέξει εν αγνοία του σε μια μεγάλη ληστεία του ξενοδοχείου Theresa - σημείο αναφοράς των ευκατάστατων μαύρων- τότε ο Ρέι θα προσπαθήσει μάταια να απεμπλακεί και να προστατέψει τόσο τη μικρή του επιχείρηση, όσο και την πολύτιμή του οικογένεια. Και μπορεί η ληστεία να ήρθε σε πέρας σχεδόν αναίμακτα, όμως μέσα στη λεία υπήρχαν και τα κοσμήματα της αγαπημένης ενός διάσημου μαφιόζου της περιοχής, ο οποίος πουλούσε προστασία στον εν λόγω ξενοδοχείο και ξέρετε, οι μαφιόζοι δεν αστειεύονται. Ολόκληρο το βιβλίο θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένα ανελέητο κυνηγητό ανάμεσα στον Ρέι και το πεπρωμένο του, καθώ

  Διαβάζοντας βιβλία της Kent , μου συμβαίνει πάντοτε το εξής παράδοξο. Ενώ γνωρίζω πως κάθε της πόνημα είναι απόρροια επισταμένης έρευνας κι οι λέξεις έχουν επιλεχθεί μία προς μία, την ίδια στιγμή, η φυσικότητα της αφήγησής της με κάνει να πιστεύω πως απλώς έχει ζήσει όσα περιγράφει και τώρα ήρθε η ώρα να μας τα πει. Στη «Λατρεία» το τρίτο της κατά σειρά μυθιστόρημα, η Kent δεν επαναπαύεται στις δάφνες της και στην αδιαμφισβήτητη συγγραφική της δεινότητα, αλλά πάει ένα βήμα παρακάτω κι αποφασίζει να πειραματιστεί τόσο με τη θεματολογία όσο και με το είδος του βιβλίου που τελικά γράφει. Αυτό συμβαίνει πρώτον γιατί το εν λόγω βιβλίο καταπιάνεται με ένα τολμηρό -για την εποχή στην οποία αναφέρεται- θέμα, τον απαγορευμένο έρωτα δυο κοριτσιών στην Πρωσία του 1836.  Η πρωτοτυπία του βιβλίου έγκειται επίσης στο γεγονός πως η συγγραφέας αφιερώνει ένα μεγάλο κομμάτι του βιβλίου της στην Αποικιακή ιστορία της Αυστραλίας, δίνοντας του έτσι ιστορική υπόσταση, στήνει με εκπληκτική γλαφυρότητα

  ''Έρχεται μια στιγμή στη ζωή όπου κάποιος με ελάχιστο ταλέντο ηθοποιίας μπορεί να ξεγελάσει ακόμα και τον εαυτό του.'' Στην επινοημένη επαρχία του Λυκ, κάπου στα βάθη της Αφρικής, εκεί όπου κανείς δεν μπορεί να πάει παρακάτω- κυριολεκτικά και μεταφορικά- θα αγκυροβολήσει το πολύπαθο πλοίο ενός επισκόπου, φέρνοντας μαζί του έναν άγνωστο άνδρα. Ο Κερύ, όπως είναι το όνομα του νέου επισκέπτη, θα βρει κατάλυμα στο λεπροκομείο που στεγάζεται στις εγκαταστάσεις ενός καθολικού μοναστηριού κι ασπαζόμενος τη ζωή στη Σαβάνα, θα προσπαθήσει να αποποιηθεί το παρελθόν του και να φανεί έστω και τώρα, στη δύση της πολυτάραχης ζωής του, χρήσιμος. Πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα κι ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα τόσο με τη γραφή του που ρέει αβίαστα και σε παρασύρει σε εκείνη την ξεχασμένη γωνιά του κόσμου, όσο και με την καθολικότητα ενός μυθιστορήματος που γράφτηκε το μακρινό 1960, αλλά συνεχίζει να καίει σαν φωτιά στα χέρια του αναγνώστη. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί ο Γκρην, μέσα

  «Ας ανοίξουμε αυτή την πόρτα με το κλειδί της φαντασίας μας. Πίσω της θα βρούμε μια διαφορετική διάσταση. Εισέρχεστε σε έναν μυστικό κόσμο ονείρων και ιδεών. Εισέρχεστε στη ζώνη του λυκόφωτος.» Χιλή 1984. Δικτατορία Πινοτσέτ. Ένας άνδρας της μυστικής αστυνομίας εισβάλλει στα γραφεία του αντιπολιτευόμενου περιοδικού “Cauce”, επιθυμώντας να ομολογήσει τις αποτρόπαιες πράξεις του καθεστώτος, στις οποίες ο ίδιος έχει λάβει μέρος. Το επόμενο τεύχος που θα κυκλοφορήσει με τη μαρτυρία του, θα φέρει στο εξώφυλλο τον τίτλο «Έχω βασανίσει».Η συγκεκριμένη πραγματική ιστορία στάθηκε πηγή έμπνευσης για τη Χιλιανή βραβευμένη συγγραφέα, ηθοποιό και σεναριογράφο, ώστε να γράψει αυτό το τόσο ιδιαίτερο βιβλίο που μοιάζει να ακροβατεί ανάμεσα στη μαρτυρία και τη μυθοπλασία, το ντοκουμέντο και την ποίηση. Στη «Ζώνη του Λυκόφωτος» η Fernandez δεν αρκείται στην απλή καταγραφή των αιματηρών γεγονότων εκείνης της σκοτεινής, για το έθνος της, εποχής, αλλά περνά στην αντίπερα όχθη, στην πλευρά των «κακών»

  Αφήστε με να σας μιλήσω για τη Ζέλμα. Τη Ζέλμα που ζει με το γιο της και τη δεκάχρονη εγγονή της, τη Λουίζε, σε ένα απομονωμένο χωριουδάκι της Γερμανίας. Τη Ζέλμα που κάποιες φορές, βλέπει στον ύπνο της οκάπι- ένα θηλαστικό, κάτι ανάμεσα σε καμηλοπάρδαλη και ζέβρα- και κάθε φορά που θα το δει, κάποιος πεθαίνει. Τη Ζέλμα που λατρεύει τα σοκολατάκια μον σερί, όπως και τις σαπουνόπερες. Τη Ζέλμα και τον Οπτικό που την αγαπάει, τον αλκοολικό Παλμ, τη λυπημένη Μαρλίζ, την προληπτική Έλσμπεντ, τον αξιαγάπητο Μάρτιν, τον βιβλιοπώλη Ρέντερ και τον πιο άσχημο σκύλο επί της γης, τον Αλάσκα,που μοιάζει να ζει διαδοχικές ζωές και το ελάφι που εμφανίζεται από το δάσος κι εξαφανίζεται μόνο αν κλείσεις δυνατά την γκαραζόπορτα. Α! παραλίγο να ξεχάσω και τον Φρέντερικ, εκείνο τον βουδιστή μοναχό που αλληλογραφεί με τη Λουίζε, στην ενήλικη πλέον ζωή της. Και τώρα επιτρέψτε μου να σωπάσω, γιατί δε θέλω τίποτα από όσα γράψω να επισκιάσει τη ζεστασιά που θα σας τυλίξει διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, την ο

  «Θα έφτανα ως την άκρη της γης μαζί του. Μα με καράβι, μα με ποδήλατο, ακόμα και σέρνοντας-ο τρόπος δεν έχει καμία σημασία. Το μόνο που ήθελα ήταν να βρίσκομαι εκεί που ήταν και να πηγαίνω εκεί που πήγαινε. […] Ο δάσκαλος Γεχούντι εξακολουθούσε να είναι μαζί μου, κι όχι μόνο- είχε και τις τσέπες του γεμάτες σπίρτα να φωτίζει το δρόμο.» Κάθε φορά που διαβάζω βιβλίο του Auster , είναι σαν να μπαίνω στο αυτοκίνητό του, κάθομαι δίπλα του και τον ακούω να μου λέει «ας πάμε μια βόλτα πίσω στο χρόνο». Έτσι και στο « Mr Vertigo » ο Auster μετατρέπει το βιβλίο του σε μια χρονομηχανή που στη συγκεκριμένη περίπτωση μας πάει πίσω στη δεκαετία του ΄20, σε έναν βρώμικο δρόμο του Σεντ Λούις, όπου συναντάμε τον εννιάχρονο Γουόλτ, ένα ορφανό αγόρι και τον μυστηριώδη Δάσκαλο Γεχούντι, έναν μαυροντυμένο άνδρα που του υπόσχεται πως αν τον ακολουθήσει, θα του μάθει να πετάει και θα τον κάνει το διασημότερο αγόρι στον κόσμο. Ο Auster για μένα, δεν είναι ένας απλός συγγραφέας. Είναι ένας χαμαιλέοντα

Στα δικά μου μάτια, ένα καλό βιβλίο είναι αυτό, στο οποίο ανυπομονώ να επιστρέψω όταν η καθημερινότητα κι οι υποχρεώσεις της με κρατούν μακριά του για κάποιες ώρες. Είναι εκείνο το βιβλίο, που οι ήρωές του θα ήθελα να είναι φίλοι μου στην πραγματική ζωή, να μπορώ να τους πάρω τηλέφωνο και να μου πουν τα νέα τους. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό θα γινόταν μόνο αν υπήρχε ένα τηλέφωνο-χρονομηχανή, μιας κι οι ήρωες του συγκεκριμένου βιβλίου είναι μέρος μιας αληθινής ιστορίας που έλαβε χώρα το μακρινό 1931, στην καρδιά του Μονάχου, όταν ο Χίτλερ δεν είχε ακόμη τελέσει τις θηριωδίες που έχουν άρρηκτα συνδεθεί με το όνομά του. Ή μήπως αυτή η ιστορία αποτέλεσε την αρχή του κακού; H εικοσάχρονη Γερμανίδα Γκέλυ Ράουμπαλ, υπήρξε στην πραγματικότητα ανιψιά του Αδόλφου Χίτλερ, μες την οποία συζούσε στο υπερπολυτελές διαμέρισμα του στο Μόναχο, καθώς, όπως ισχυριζόταν ο ίδιος, την είχε «υπό την προστασία του». Τον Σεπτέμβριο του 1931, η Γκέλυ θα βρεθεί νεκρή μέσα σε αυτό το σπίτι κι ο θάνατος τ

  Στα δικά μου μάτια, ένα καλό βιβλίο είναι αυτό, στο οποίο ανυπομονώ να επιστρέψω όταν η καθημερινότητα κι οι υποχρεώσεις της με κρατούν μακριά του για κάποιες ώρες. Είναι εκείνο το βιβλίο, που οι ήρωές του θα ήθελα να είναι φίλοι μου στην πραγματική ζωή, να μπορώ να τους πάρω τηλέφωνο και να μου πουν τα νέα τους. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό θα γινόταν μόνο αν υπήρχε ένα τηλέφωνο-χρονομηχανή, μιας κι οι ήρωες του συγκεκριμένου βιβλίου είναι μέρος μιας αληθινής ιστορίας που έλαβε χώρα το μακρινό 1931, στην καρδιά του Μονάχου, όταν ο Χίτλερ δεν είχε ακόμη τελέσει τις θηριωδίες που έχουν άρρηκτα συνδεθεί με το όνομά του. Ή μήπως αυτή η ιστορία αποτέλεσε την αρχή του κακού; H εικοσάχρονη Γερμανίδα Γκέλυ Ράουμπαλ, υπήρξε στην πραγματικότητα ανιψιά του Αδόλφου Χίτλερ, μες την οποία συζούσε στο υπερπολυτελές διαμέρισμα του στο Μόναχο, καθώς, όπως ισχυριζόταν ο ίδιος, την είχε «υπό την προστασία του». Τον Σεπτέμβριο του 1931, η Γκέλυ θα βρεθεί νεκρή μέσα σε αυτό το σπίτι κι ο θάνατος

  «…θυμάται πως κάποτε ήταν προγραμματιστής, πως ήταν χάκερ και πως επαινούσαν τον ταλέντο του, πως είχε γλιτώσει από βέβαιο θάνατο και πως είχε διασχίσει χιλιάδες χιλιόμετρα πριν καταλήξει εκεί, σε ένα χειρουργικό τραπέζι στη Βόρεια Καλιφόρνια, στα χέρια ενός μεγιστάνα της Σίλικον Βάλλεύ που επιθυμούσε να δοκιμάσει τις θαυματουργές συνταγές του.» Νομίζω πως η παραπάνω παράγραφος συνοψίζει εν ολίγοις την πλοκή αυτού του φανταστικού, πολυδιάστατου, φουτουριστικού μυθιστορήματος του Γάλλου συγγραφέα που πραγματικά με έκανε να υποκλίνομαι στην ευφυία του. Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι ένα απλό εγχείρημα, αλλά ένα πολυσύνθετο αφήγημα, που ξεκινά από τις ερήμους του Μεξικού με τη διεφθαρμένη αστυνομία και το καθημερινό έγκλημα και φτάνει ως τους πολυσύχναστους δρόμους της Καλιφόρνια με τους βασιλιάδες της τεχνολογίας που ελέγχουν τα πάντα, εκτός από το θάνατο. Εκεί θα βρει καταφύγιο ο ανήσυχος Άλβαρο, στον «έντιμο» κι αδιάφθορο κόσμο του διαδικτύου, μόνο που οι δικές του προθέσεις θα

    Από την πρώτη κιόλας στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο, από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ύπαρξης μας κάτω από το αφιλόξενο φως ενός μαιευτηρίου, από ‘κείνη κιόλας τη στιγμή, κουβαλάμε ένα βάρος, το βάρος της ύπαρξής μας στις ζωές άλλων ανθρώπων, αρχής γενομένης από τους γονείς μας. Κι είναι αυτοί οι δύο άνθρωποι που κατέχουν μια μοναδική ικανότητα, αυτή του να μετατρέπουν αυτό μας το βάρος σε φτερά, γεμίζοντας μας αγάπη ή   να το πολλαπλασιάσουν μέσα μας, καταδικάζοντάς μας να το κουβαλάμε αιώνια, συνοδεία αναπάντητων ερωτηματικών, ισοδύναμων με βαρίδια. Και ναι, ήταν τα παιδικά χρόνια του Πωλ Χάνσεν, του κεντρικού ήρωα αυτού του βιβλίου, που τον έκαναν να κουβαλά σαν βάρος στην ενήλικη ζωή του το γιατί δεν αγαπήθηκε από τους δικούς του γονείς, ή αν αυτό συνέβη, γιατί δεν μπόρεσε εκείνος να το νιώσει. Μη θέλοντας να προσθέσει κι άλλο βάρος στο ήδη ασήκωτο κορμί του, έζησε μια ήσυχη ζωή, αποτραβηγμένος από την αρένα των μεγάλων συγκινήσεων, καταφέρνοντας έστω κι έτσι, μέσα στη θλίψη το

  «…υπάρχουν στιγμές, όχι όλες,[…],που μπορείς πάνω τους να σταθείς, να σταματήσεις ό,τι κάνεις για μια στιγμή, όσο διαρκεί ένα καρδιοχτύπι, και, ανεξαρτήτως του συμβαίνει μες στο μυαλό σου ή στην καρδιά σου, να πεις Αυτό είναι Ευτυχία, λόγω της απλής αλήθειας ότι είσαι ζωντανός και μπορείς να το πεις.» Αφηγητής αυτού του πανέμορφου βιβλίου, ο ηλικιωμένος πλέον Νόελ Κρόου ή Νόου, ο οποίος δίνει τη σκυτάλη στον έφηβο εαυτό του, ώστε να ξαναζωντανέψει μέσα από την αφήγησή τους ένα μαγικό ταξίδι ζωής. Άλλοτε με τη σοφία   που διακρίνει έναν άνδρα στη δύση της ζωής του κι άλλοτε με τη δίψα για ζωή να έχει διαποτίσει κάθε πόρο του νεανικού του κορμιού, ο Νόου ταξιδεύει νοερά πίσω στο χρόνο, στη Φάχα του ΄50, σε ένα Ιρλανδικό χωριό, όπου κατέλυσε μετά το θάνατο της μητέρας του. Ο έφηβος Νόου, θα φτάσει στο σπίτι των παππούδων και θα προσπαθήσει να συμβαδίσει με τις νόρμες του χωριού αλλά και   τους νέους ρυθμούς ζωής που αυτό επιβάλλει, ώσπου ένας αινιγματικός άνδρας θα κάνει την εμφάνισ