Ο ΔΙΚΟΣ ΤΗΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ, ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΥΛΛΑΙΟΥ

 

«Όλα μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή, από μιαν ανεπαίσθητη στροφή. Μια ελάχιστη ρωγμή στο γυαλί αρκεί για να θαμπώσει όλη η εικόνα του κόσμου, ή να ραγίσει μια καρδιά για πάντα.»

Καθρέφτες και είδωλα. Το δικό μας, των ανθρώπων μας, των φαντασμάτων που μας στοιχειώνουν και ξεπροβάλλουν πίσω μας σε ανύποπτο χρόνο.

Κάτοπτρα παραμόρφωσης, διερρηγμένοι οικογενειακοί δεσμοί και θαμπές αναμνήσεις που πληγώνουν πιο βαθιά κι από σπασμένο γυαλί.

Τρεις γυναίκες που μοιράζονται το ίδιο αίμα και το ίδιο θλιβερό παρελθόν. Η Ερμιόνη κι η μικρότερη αδελφή της Στέλλα, θα βιώσουν μια προσωπική τραγωδία που θα τις οδηγήσει στο κατώφλι συγγενικών τους προσώπων. Εκεί, θα υπάρξουν για χρόνια σιωπηλοί μάρτυρες μιας φρικαλεότητας που δεν δηλώνεται ποτέ με  λέξεις αλλά με αχνά σημάδια, σαν δαχτυλιές πάνω σε σκονισμένο καθρέφτη. Πρωταγωνίστρια της τραγικής ιστορίας που θα ενώσει τις τρεις γυναίκες, η μεγαλύτερη ξαδέλφη τους Νόρα, μια γυναίκα που παραμένει αθέατη σε όλο το βιβλίο αλλά η ιδιόμορφη παρουσία της σκιαγραφείται μέσα από την εναλλάξ αφήγηση των δύο αδελφών.

Η Συλλαίου χρησιμοποιεί το τέχνασμα του καθρέφτη για να μιλήσει για την έμφυλη βία, τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, τη σωματική και ψυχολογική κακοποίηση και τον αντίκτυπο που έχουν στη διαμόρφωση της ενήλικης ζωής μας τα παιδικά μας χρόνια. Για το πώς αναπαράγουμε όσα ο αμφιβληστροειδής μας αποθηκεύει μέσα από τα παιδικά μας μάτια, για το πόσο αλλοιώνει τις αναμνήσεις μας ο χρόνος αλλά αρκεί ένα αθώο άγγιγμα για να πυροδοτήσει τις οδυνηρές μνήμες που το υποσυνείδητό μας σκόπιμα απώθησε.

 Η περίτεχνη γλώσσα της συγγραφέως, το υπαινικτικό ύφος της αφήγησης αλλά κι οι δύο διαφορετικές οπτικές της ιστορίας, συνθέτουν ένα βιβλίο που «ξεβολεύει» τον αναγνώστη, τον κάνει κοινωνό μιας ιστορίας αμήχανα οικείας, του υπενθυμίζει πως όσα συμβαίνουν δίπλα μας θα έπρεπε να μας προβληματίζουν κι όχι να μας ανακουφίζουν, επειδή, πολύ απλά, είχαμε την τύχη να μη συμβαίνουν μέσα στο δικό μας σπίτι.