Χάθηκε Βελόνι, Χρήστος Αρμάντο Γκέζος

 To «Χάθηκε βελόνι», το δεύτερο κατά σειρά μυθιστόρημα του συγγραφέα, είναι ένα ιδιαίτερα πρωτότυπο βιβλίο, τόσο για τον τίτλο του -πρόκειται για στίχο παιδικού τραγουδιού- όσο και για τη δομή πάνω στην οποία ο συγγραφέας έχτισε την ιστορία του, μια ιστορία που ξεκινά από την Ελλάδα του σήμερα, μας ταξιδεύει στην Αλβανία του 1938 και την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, για να καταλήξει στους πολύβουους δρόμους της Νέας Υόρκης.

Μέσα από την αφήγηση, άλλοτε τριτοπρόσωπη κι άλλοτε πρωτοπρόσωπη, ακολουθούμε τα χνάρια που αφήνει πίσω της η οικογένεια του Παύλου και της Τέτας Ζέφου, μιας πολύτεκνης οικογένειας που προσπάθησε να στήσει τα θεμέλια μιας αξιοπρεπούς ζωής στο δίπατο αρχοντικό σπίτι στο Δρεπένι της Αλβανίας αλλά αναγκάστηκε να μετοικήσει στην Ελλάδα, στις αρχές της δεκαετίας του 90’, με μια τραγωδία να λαμβάνει χώρα στα ελληνοαλβανικά σύνορα, μια τραγωδία που σημάδεψε και καθόρισε την μετέπειτα ζωή των πρωταγωνιστών. Ο συγγραφέας στήνει ένα πολυπρόσωπο και πολύχρονο σκηνικό για να αφηγηθεί μια ιστορία που κινείται γύρω από θεματικές όπως η μοίρα, ο ξεριζωμός κι οι οικογενειακοί δεσμοί, οι οποίοι μοιάζουν να ξεφτίζουν με το πέρασμα του χρόνου.

Το «Χάθηκε βελόνι» είναι ένα βιβλίο με ξεκάθαρες αυτοβιογραφικές καταβολές -όπως ο ίδιος ο συγγραφέας θα πει σε συνέντευξή του- οι οποίες ωστόσο δεν αποτελούν τον πυρήνα αυτού του μυθιστορήματος, αλλά τη βάση του. Η πρωτοτυπία του έγκειται αφενός στο γεγονός ότι ο συγγραφέας εναλλάσσει αφηγηματικές τεχνικές και στυλ με μεγάλη δεξιοτεχνία, ώστε να αποδώσει όσο το δυνατόν αρτιότερα τη φωνή του εκάστοτε ήρωα, με αποκορύφωμα την αφήγηση της μητέρας στο ιδίωμα του Δρεπενίου, στο τρίτο μέρος του βιβλίου. Κι αφετέρου στη δομή του ίδιου του βιβλίου, καθώς μοιάζει με συλλογή τριών διηγημάτων συνοδευόμενη από κάποια χειρόγραφα ποιήματα στο τελευταίο μέρος, το πιο αγαπημένο μου.