Καμένο Χαρτί, Γκράχαμ Γκριν

 

''Έρχεται μια στιγμή στη ζωή όπου κάποιος με ελάχιστο ταλέντο ηθοποιίας μπορεί να ξεγελάσει ακόμα και τον εαυτό του.''

Στην επινοημένη επαρχία του Λυκ, κάπου στα βάθη της Αφρικής, εκεί όπου κανείς δεν μπορεί να πάει παρακάτω- κυριολεκτικά και μεταφορικά- θα αγκυροβολήσει το πολύπαθο πλοίο ενός επισκόπου, φέρνοντας μαζί του έναν άγνωστο άνδρα. Ο Κερύ, όπως είναι το όνομα του νέου επισκέπτη, θα βρει κατάλυμα στο λεπροκομείο που στεγάζεται στις εγκαταστάσεις ενός καθολικού μοναστηριού κι ασπαζόμενος τη ζωή στη Σαβάνα, θα προσπαθήσει να αποποιηθεί το παρελθόν του και να φανεί έστω και τώρα, στη δύση της πολυτάραχης ζωής του, χρήσιμος.

Πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα κι ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα τόσο με τη γραφή του που ρέει αβίαστα και σε παρασύρει σε εκείνη την ξεχασμένη γωνιά του κόσμου, όσο και με την καθολικότητα ενός μυθιστορήματος που γράφτηκε το μακρινό 1960, αλλά συνεχίζει να καίει σαν φωτιά στα χέρια του αναγνώστη. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί ο Γκρην, μέσα από αυτό του το μυθιστόρημα, ψέγει με αριστοτεχνικό τρόπο την υποκρισία που χαρακτηρίζει ένα κομμάτι του εκκλησιαστικού κλήρου αλλά και μια μεγάλη μερίδα των «πιστών», που μοιάζουν να ζουν ευλαβικά κάτω από τη σκέπη του Θεού, ενώ ταυτόχρονα διαπράττουν μια πλειάδα αμαρτημάτων, χωρίς ποτέ να λογοδοτούν γι’ αυτά, όσο οι ίδιοι συνεχίζουν να διατυμπανίζουν την αφοσίωση τους στο δημιουργό τους.

Κι είναι αυτή τους την ψευδαίσθηση που έρχεται να διαλύσει ο Κερύ, ένας ψυχικά ακρωτηριασμένος άνδρας, που διατείνεται πως είναι κενός συναισθημάτων, ένα καμένο χαρτί που καταλήγει να σταθεί ο πιο άξιος αντιπρόσωπος του Θεού που εκείνος απαρνείται, χαρίζοντας την αγάπη του ανιδιοτελώς. Μέσα από αναρίθμητους διαλόγους περί θρησκείας, οι οποίοι μοιάζουν με έναν αέναο αγώνα πινγκ πονγκ με ασαφές αποτέλεσμα, ο συγγραφέας μοιάζει να εκμεταλλεύεται τις αδιόρατες εκφάνσεις της πίστης, καθώς όλο το βιβλίο είναι ένας παραλληλισμός ψυχικής και σωματικής αρτιμέλειας.

Αναμφισβήτητα εντυπωσιακό!