Λατρεία, Hannah Kent

 

Διαβάζοντας βιβλία της Kent, μου συμβαίνει πάντοτε το εξής παράδοξο. Ενώ γνωρίζω πως κάθε της πόνημα είναι απόρροια επισταμένης έρευνας κι οι λέξεις έχουν επιλεχθεί μία προς μία, την ίδια στιγμή, η φυσικότητα της αφήγησής της με κάνει να πιστεύω πως απλώς έχει ζήσει όσα περιγράφει και τώρα ήρθε η ώρα να μας τα πει.

Στη «Λατρεία» το τρίτο της κατά σειρά μυθιστόρημα, η Kent δεν επαναπαύεται στις δάφνες της και στην αδιαμφισβήτητη συγγραφική της δεινότητα, αλλά πάει ένα βήμα παρακάτω κι αποφασίζει να πειραματιστεί τόσο με τη θεματολογία όσο και με το είδος του βιβλίου που τελικά γράφει. Αυτό συμβαίνει πρώτον γιατί το εν λόγω βιβλίο καταπιάνεται με ένα τολμηρό -για την εποχή στην οποία αναφέρεται- θέμα, τον απαγορευμένο έρωτα δυο κοριτσιών στην Πρωσία του 1836.

 Η πρωτοτυπία του βιβλίου έγκειται επίσης στο γεγονός πως η συγγραφέας αφιερώνει ένα μεγάλο κομμάτι του βιβλίου της στην Αποικιακή ιστορία της Αυστραλίας, δίνοντας του έτσι ιστορική υπόσταση, στήνει με εκπληκτική γλαφυρότητα το ψηφιδωτό μιας ολόκληρης κοινωνίας, ενώ ταυτόχρονα ενσωματώνει στην πλοκή το στοιχείο του μεταφυσικού, κάνοντάς το -στα μάτια μου- το πιο «θαρραλέο» της βιβλίο.

Η Kent παίζει με τα δίπολα. φως και σκοτάδι, ζωή και θάνατος, θάλασσα και στεριά, πίστη και αμφισβήτηση, για να αφηγηθεί μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης που γεννήθηκε κάτω από τις φυλλωσιές ενός καταπράσινου δάσους, θέριεψε στο ανήλιαγο αμπάρι ενός πλοίου και ολοκληρώθηκε στην αφιλόξενη Αυστραλιανή γη, μια πολλά υποσχόμενη «γη της Επαγγελίας» που τελικά έμοιαζε οφθαλμαπάτη.

Η «Λατρεία» είναι ένα βιβλίο που μιλά γι’ανθρώπους που είχαν ανάγκη ένα Θεό για να πιστεύουν, ενώ μεγαλύτερος Θεός από την αγάπη δεν υπάρχει. Η ανάγνωσή του μας υπενθυμίζει πως οι άνθρωποι δε φεύγουν όσο τους κρατάμε ζωντανούς στην καρδιά μας, γιατί το πύρινο αποτύπωμά της αγάπης τους γίνεται αόρατο τατουάζ που μας συντροφεύει μέχρι το τέλος.

Ποιητική, αέρινη, λυρική, ρομαντική, ευαίσθητη, ευρηματική Hannah Kent, υποκλίνομαι στο απύθμενο ταλέντο σου.