Mr Vertigo, Paul Auster

 

«Θα έφτανα ως την άκρη της γης μαζί του. Μα με καράβι, μα με ποδήλατο, ακόμα και σέρνοντας-ο τρόπος δεν έχει καμία σημασία. Το μόνο που ήθελα ήταν να βρίσκομαι εκεί που ήταν και να πηγαίνω εκεί που πήγαινε. […] Ο δάσκαλος Γεχούντι εξακολουθούσε να είναι μαζί μου, κι όχι μόνο- είχε και τις τσέπες του γεμάτες σπίρτα να φωτίζει το δρόμο.»

Κάθε φορά που διαβάζω βιβλίο του Auster, είναι σαν να μπαίνω στο αυτοκίνητό του, κάθομαι δίπλα του και τον ακούω να μου λέει «ας πάμε μια βόλτα πίσω στο χρόνο». Έτσι και στο «Mr Vertigo» ο Auster μετατρέπει το βιβλίο του σε μια χρονομηχανή που στη συγκεκριμένη περίπτωση μας πάει πίσω στη δεκαετία του ΄20, σε έναν βρώμικο δρόμο του Σεντ Λούις, όπου συναντάμε τον εννιάχρονο Γουόλτ, ένα ορφανό αγόρι και τον μυστηριώδη Δάσκαλο Γεχούντι, έναν μαυροντυμένο άνδρα που του υπόσχεται πως αν τον ακολουθήσει, θα του μάθει να πετάει και θα τον κάνει το διασημότερο αγόρι στον κόσμο.

Ο Auster για μένα, δεν είναι ένας απλός συγγραφέας. Είναι ένας χαμαιλέοντας που απεκδύεται το μανδύα του συγγραφέα και μπαίνει ο ίδιος στο σώμα των ηρώων που πλάθει. Μόνο έτσι νομίζω πως μπορεί να εξηγηθεί πόσο ζωντανοί είναι οι ήρωες του βιβλίου του, πόσο αληθοφανείς οι διάλογοι που γίνονται μεταξύ τους, πόσο φυσικά τα συναισθήματα που αποτυπώνονται στο χαρτί.

Στο Mr Vertigo, σαν σύγχρονος Αίσωπος, ο Auster αφηγείται το μαγικό ταξίδι του μικρού Γουόλτ προς την ενηλικίωση, ενώ ταυτόχρονα αναπαριστά εκπληκτικά μια ολόκληρη εποχή, εκείνη της Ποταπαγόρευσης, του οικονομικού Κραχ και της δράσης της φριχτής Κου κουξ κλαν.  Όλα χωράνε στα βιβλία του κι όλα τα αποδίδει με τόση ζωντάνια που πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως μας περιπαίζει, μήπως δεν έχει γεννηθεί το 1947, αλλά είναι ένας υπεραιωνόβιος τύπος, που έχει αποφασίσει να γράψει στα βιβλία του για τις χίλιες ζωές που έχει ζήσει μέχρι σήμερα.