Το Τηλεφώνημα Που Δεν Έγινε, Απόστολος Δοξιάδης

                                           

                                 

                           «Ό,τι αγαπάς σωστά, δε θα σου το πάρουν.

            Ό,τι αγαπάς σωστά, είναι η αληθινή κληρονομιά σου.»

Στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Το τηλεφώνημα που δεν έγινε», μια πυκνογραμμένη, αυτοβιογραφική νουβέλα 185 μόλις σελίδων, ο πολυπράγμων Απόστολος Δοξιάδης, αφήνει για λίγο τη μεγάλη του αγάπη, τα μαθηματικά – τα οποία αποτέλεσαν κεντρικό άξονα αφήγησης προηγούμενων βιβλίων του- και καταπιάνεται με την πρώτη του αγάπη, τον κινηματογράφο.

Μέσα από μια πρωτοπρόσωπη αφήγηση, η οποία διακόπτεται σε κάποια σημεία από τη χρήση β’ ενικού προσώπου, καθιστώντας έτσι αίνιγμα σε ποιον απευθύνεται ο συγγραφέας- αίνιγμα που θα λυθεί στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου- μας ταξιδεύει στον παρελθόν και μας συστήνει τον δεκατετράχρονο εαυτό του, εσώκλειστο σε ένα σχολείο της Washington. Εκείνη είναι η χρονιά που ο έφηβος Δοξιάδης θα νιώσει μέσα του το μικρόβιο του καλλιτέχνη, καθώς θα γυρίσει την πρώτη του ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Το τηλεφώνημα που δεν έγινε». Ο συγγραφέας θα προσπαθήσει να λύσει το μυστήριο γύρω από το ανοιχτό τέλος που άφησε στην ταινία, καθιστώντας τον ίδιο του τον εαυτό ερευνητή της ιστορίας του.

«Το τηλεφώνημα που δεν έγινε» είναι ένα βιβλίο για τη βασανιστική- ενίοτε- διαδικασία της συγγραφής, την έμπνευση, τους ανεξόφλητους λογαριασμούς μας με το παρελθόν τους οποίους πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα για να απαλλαγούμε από τα δεσμά τους. Είναι ένα βιβλίο για την ματαιοδοξία, τη μεγαλομανία, την ανασφάλεια που θρέφει όλους εμάς που κρατούμε στο συρτάρι μας ανολοκλήρωτα έργα για χρόνια, από φόβο μην απορριφθούμε, μήπως και δε σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, για το σαράκι που μας τρώει μέχρι να το κάνουμε λέξεις στο χαρτί.

Ο Απόστολος Δοξιάδης, μέσα από αυτό του το βιβλίο θέλησε να συνομιλήσει με τον έφηβο εαυτό του, θέλησε να ανασκευάζει λάθη του παρελθόντος κι ίσως να παραινέσει όσους το διαβάσουν, να κάνουν πράγματα που ξαλαφρώνουν την ψυχή τους, ανεξάρτητα από το αν αυτά χαίρουν αποδοχής των γύρω τους.