Ανοιχτή Θάλασσα, Caleb Azumah Nelson

 

  

"Τι καλύτερο από το να πιστεύεις ότι έχεις βάλει πλώρη για τον έρωτα;"

Το λογοτεχνικό ντεμπούτο του Βρετανο-Γκανέζου συγγραφέα και φωτογράφου C.A.Nelson, θα μπορούσε να είναι ένα εκτενές ποίημα για τη γέννηση του έρωτα, την άνθισή του και τη συντριβή. Θα μπορούσε να είναι ένα φωτογραφικό άλμπουμ με polaroid που τράβηξε ένα ερωτευμένο ζευγάρι και που τώρα ο ένας από τους δύο το ξεφυλλίζει με νοσταλγία. Ή μερικές σεκάνς μιας ασπρόμαυρης ταινίας στα coming soon μιας διαδικτυακής πλατφόρμας, τις οποίες ο τηλεθεατής βλέπει στο mute γιατί ξέχασε να δυναμώσει τον ήχο.

                      "Υπό ποιους όρους παύει

            η άνευ όρων αγάπη να υπάρχει;"

Και κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ διαβάζοντας το. Ότι έβλεπα μια πολλά υποσχόμενη,  αισθηματική- κοινωνική ταινία, μόνο που κάποιος μου είχε αφαιρέσει τον ήχο. Κι ενώ, ούσα λάτρης της πρωτοπορίας, των φρέσκων ιδεών και γενικά του «μοντέρνου», θαύμασα τη χρήση β’ ενικού προσώπου στην αφήγηση καθώς δεν έχω διαβάσει ποτέ κάτι παρόμοιο, το στοιχείο αυτό ήταν την ίδια στιγμή εκείνο που μου στέρησε την απόλαυση κατά την ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου.

"Το ευτυχισμένο τέλος

 δεν είναι ποτέ καθολικό. 

Πάντα κάποιος μένει

 πίσω..."

Ο άγνωστος σ’εμάς αφηγητής, γράφει απευθυνόμενος σε β’ενικό , όχι στον αναγνώστη αλλά στον ένα από τους δύο κεντρικούς ήρωες του βιβλίου, λέγοντάς του «εσύ». Πολλές φορές αυτό το «εσύ» με έκανε να νιώσω σαν να κρατώ στα χέρια μου το σενάριο μιας ταινίας με σημειωμένες τις υποδείξεις του σκηνοθέτη-αφηγητή. Κι αυτό δεν θα ήταν απαραίτητα κακό, αν δεν με απομάκρυνε από το να ταυτιστώ με τους πρωταγωνιστές. Είναι απορίας άξιο πώς μέσα σε ένα τόσο λυρικό κείμενο, με τόσα όμορφα αποσπάσματα, δεν κατάφερα να συνδεθώ με τους ήρωές του και να νιώσω όσα ένιωθαν. Προσωπικά θεωρώ πως η ποιητική γραφή του Nelson κι η λυρικότητα που ξεχειλίζει από το κείμενό του, «κατάπιαν» τόσο την πλοκή όσο και τους ίδιους τους ήρωες εν τέλει.

Ωστόσο, δεν μπορώ να μην τονίσω πως αυτή του η λυρική γραφή είναι ιδανική για τα θέματα με τα οποία θέλησε να καταπιαστεί ο συγγραφέας, δηλαδή τον έρωτα, τη φυλή και τη δημιουργικότητα κι έχω την αίσθηση πως μιλάμε για έναν συγγραφέα που θα μας απασχολήσει σίγουρα και στο μέλλον.