Τέκνο Του Θεού, Cormac McCarthy

 

«Τέκνο του Θεού»:

Μια τολμηρή κατάβαση στο ανθρώπινο σκοτάδι

 

                

                                    

 

«Πάντα υπάρχουν συγγραφείς πρόθυμοι να κατέβουν στα έγκατα» γράφει ο Πάνος Κεχαγιάς, μεταφραστής του βιβλίου «Τέκνο του Θεού», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Gutenberg, για πρώτη φορά στα ελληνικά. Κι είναι αλήθεια πως, ολοκληρώνοντας την ανάγνωσή του, αντιλαμβάνεται κανείς πως αυτό που ο ΜcCarthy επιχειρεί σε αυτό το βιβλίο του – το οποίο ανήκει στα πρώτα που έγραψε - είναι να εξερευνήσει κι έπειτα να αποκαλύψει με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια το σκοτάδι που περιβάλλει κι ενίοτε κατοικεί τον άνθρωπο.

Όλα ξεκινούν με τη δημοπρασία της αγροικίας του Λέστερ Μπάλαρντ, ενός μικρόσωμου, αλλήθωρου άνδρα, που ζει ολομόναχος με μοναδική του συντροφιά την καραμπίνα του. Χάνοντας το σπίτι του, ο Μπάλαρντ χάνει και το τελευταίο σταθερό σημείο στη ζωή του. Ο πατέρας του έχει αυτοκτονήσει κι η μητέρα του τον έχει εγκαταλείψει προ πολλού, για έναν άλλο άνδρα. Το γεγονός αυτό σηματοδοτεί την ολική αποκοπή του από τον κοινωνικό του περίγυρο, από εκείνους που άλλωστε, ήδη, τον θεωρούν παρείσακτο. Κι όσο ο Μπάλαρντ απομακρύνεται απ΄τους ανθρώπους, τόσο παραδίνεται στην ζωώδη πλευρά του, που αρχίζει να υπερισχύει και που θα τον οδηγήσει σε ανομολόγητες πράξεις. Ο αναγνώστης γίνεται μάρτυρας της σοκαριστικής κατάβασης του ήρωα στην σκάλα της ανθρώπινης εξέλιξης. Ο Μπάλαρντ γυρίζει πίσω, μιμείται τον πρωτόγονο άνθρωπο, ζει όπως αυτός και κάνει τα πάντα για να επιβιώσει, αναπαράγοντας βία, που αντανακλάται στις πράξεις του και μεγεθύνεται μέρα την ημέρα, σαν αθεράπευτο απόστημα που, όταν σπάσει, θα μολύνει τα πάντα.

 

Η φύση πανταχού παρούσα στο βιβλίο του McCarthy

 

Το «Τέκνο του Θεού» είναι «αδυσώπητα νατουραλιστικό», όπως θα πει ο Πάνος Κεχαγιάς στον εξαιρετικά διαφωτιστικό πρόλογο του βιβλίου. Ο McCarthy μας χαρίζει περιγραφές αβάσταχτης ομορφιάς, τοποθετώντας την συγκλονιστική ιστορία του Λέστερ Μπάλαρντ στον άγριο, αφιλόξενο τόπο του Τενεσί, εναρμονίζοντας πλήρως τα στοιχεία της φύσης με την ψυχολογική κατάσταση του ήρωά του. Η ανθρώπινη υπόστασή του «ξεφλουδίζει» μέρα την ημέρα, αναγκάζοντας τον να ενδυθεί «τα ρούχα της φύσης», να γίνει ένα με τα στοιχεία της. Ο Μπάλαρντ μετατρέπεται σε ένα αγρίμι που καμουφλάρεται για να επιβιώσει, ένας αγριεμένος ερημίτης που οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην τρέλα. Το απόκοσμα έρημο τοπίο της μιας εποχής, συμβολίζει την ερημοποίηση της ψυχής του. Και το παγωμένο χιόνι που καλύπτει τα πάντα, αποτελεί μανδύα κάλυψης των αποτρόπαιων εγκλημάτων του αλλά και σύμβολο νέκρωσής του, αφού  ο Μπάλαρντ κατέβηκε στην Κόλαση, ζωντανός.

 

« Ένα τέκνο του Θεού μάλλον όπως κι εμείς»

 

Παραφράζοντας τα λόγια του συγγραφέα, θα ήθελα τέλος να αναφερθώ στην κοινή φύση του ανθρώπου, που είναι ίσως ο κεντρικός άξονας του συγκεκριμένου βιβλίου. Ο McCarthy, στο «Τέκνο του Θεού» προσεγγίζει με χειρουργική ακρίβεια την πηγή του κακού, αυτού που υπάρχει μέσα σε όλους μας. Τολμά να γράψει για θέματα ταμπού, χρησιμοποιώντας σαν αφηγηματικό όχημα έναν ήρωα μολυσμένο από το κακό, του οποίου οι πράξεις είναι μια κραυγαλέα δήλωση μοναξιάς. Ο McCarthy δεν παίρνει θέση, εκθέτει απλώς τα γεγονότα και πυροδοτεί προβληματισμούς που αφήνουν άυπνο τον αναγνώστη, διερωτώμενο για το πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος, όταν κανείς δεν του έχει δείξει τον δρόμο της αγάπης.