«Ο Άνεμος Ξέρει Τ’ Όνομά Μου», Ιζαμπελ Αλιέντε
«Εδώ τα παιδιά είναι ιερά, μόνον όταν είναι λευκά» Αν με ρωτούσαν τι πραγματεύεται το τελευταίο μυθιστόρημα της Χιλιανής Ιζαμπέλ Αλιέντε , θα έλεγα τα παιδιά. Ο Ζάμουιλ Άντλερ από τη Βιέννη, γλίτωσε από τον αφανισμό των Εβραίων γιατί επιβιβάστηκε σε ένα τρένο που τον πήρε μακριά από την οικογένειά του. Η Λετίσια Κορδέρο γλίτωσε από την σφαγή του Ελ Μοσότε, γιατί κατάφερε να διασχίσει τον Ρίο Γκράντε γαντζωμένη πάνω στον πατέρας της. Η Ανίτα Ντίαζ από τον Ελ Σαλβαδόρ, κατάφερε να ξεφύγει από έναν αδίστακτο άνδρα που επιχείρησε να δολοφονήσει την μητέρα της, φτάνοντας μαζί της μέχρι τα σύνορα, όπου εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής των ΗΠΑ, αναγκάστηκε να χωριστεί από εκείνη. Όλα αυτά τα παιδιά, όπως και εκατομμύρια άλλα σε όλο τον κόσμο, βίωσαν το άγριο τέλος της παιδικής τους ηλικίας, αφού όχι μόνο αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τον τόπο γέννησής τους, αλλά και να αποχωριστούν δια παντός τα αγαπημένα τους πρόσωπα, κουβαλώντας το βάρος της μοναξιάς και της αβεβαιότητας μέχρι κ